دیوان فخر شیرازی/شور عظیم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مردم بیگانه | شور عظیم از فخر شیرازی |
شاخ تمنّا |
دیوان فخر شیرازی |
تا جدا دل ز تو ای درّ یتیم افتاد است | از غم هجر صدف وار دو نیم افتاد است | |
زلف هندوی تو تعویذ دل سوخته بود | بی وی از خشم بد دهر سقیم افتاد است | |
بود یک چند دل آسوده ز سودای غمت | باز اندر سرش آن شور عظیم افتاد است | |
این نه خال است بر آن عارض زیبا که بود | نقطۀ مشک که بر صفحۀ سم افتاد است | |
وین نه زلف است که بر چهرۀ تابان داری | کان سیاهی است که در کعبه مقیم افتاد است | |
بود چون کوه گرانم دل و اکنون ز غمش | همچو کاهی است که در دست نسیم افتاد است | |
گلهفخر از تو ندارد که ترا یار نواست | از چه گوید ز نظر یار قدیم افتاد است |
***