دیوان بیدل شیرازی/چشــمهٔ حیوان

روی زرد

چشمـــۀ حیـوان از بیدل شیرازی

قدوم دوست

دیوان بیدل شیرازی

بر فلــک آهـم از آن ماه ستمــگر میــــرود		آتشی دارم به دل کین دودم از سر میرود
نیستم از کس شکایت جز ز بخت خویشتن		کانچه بر من میــرود از جور اختر میرود
هر چه باداباد قـد بنــهادم اندر بحر عشـــق		میبرم یا جــان برون یا آبم از سر میرود
دل ز جانان بر نمیگیرم من از جور رقیب		بر رگ جانـــم اگر چــه نوک نیشتر میرود
از ســـر زلفش صبــا می آورد بوی عبیـر		یا از اینســو کاروان مشک و عنبر میرود
میبــرد صبــر از دل بیطاقتـــم در هر قـــدم		آن چنین کز ناز آن ســرو سیمبــر میرود
نام شهــــد ناب بردم با لبش خنــدید و گفت		حرف اندر چشمـــۀ حیـوان و کوثر میرود
در فـــراق عارض گــلگـــون آن آرام جـــان		خون دل از دیــده تا دامــان محشر میرود
از لب شیــرین او بیدل مگر حــرفی نوشت		کین همه شهـد از سر کلکش بدفتر میرود

***