دیوان بیدل شیرازی/روی زرد
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بلا کشـــان | روی زرد از بیدل شیرازی |
چشــمهٔ حیوان |
دیوان بیدل شیرازی |
عاشقان را سینه ای باید فـــکار و پر ز درد | چـــــون نداری درد اندر حلقـــــۀ ایشــــان مگرد | |
از جفا عشقی که پرهیزد هوس باشد نه عشق | وز بلا مردی که بگریزد زنست آن نیست مرد | |
جوشنـــی از ناتوانی بایـــــدت درعی ز صبــــر | ورنه با آن سخـــــت بازو بر نیــــایی در نبـرد | |
گر نگفتــــی ترک جــان در کوچـــۀ جانان مرو | یا که رفتـی بر سرت گــر تیـــغ بارد بر نگرد | |
گــــر نئی دیوانــــه با شیــــر ژیان بازی مکــن | ور نئی پروانـــــه گرد شـــــعلـۀ ســــوزان مگرد | |
چون ســــــر مستی نداری پا منـــــه در میکــده | نیستی آشفتـــه چو بلبل از چه گردی گرد ورد | |
مفلســــی کـــــو آرزوی صحبت شـــــاهان کنـــــد | گو مپز ســودای خام آنرا که نی جز آه سرد | |
ای کــه بر یاد وصـــــالش بود ما را زنـــــدگی | دیدی آخـــر کشت از هجـــران و یاد ما نکرد | |
گرد غــــم ترســـــم نشینـــــد بـــر دلت جانا میا | بر ســـر بالین من کز من نمانـــده غیر گرد | |
من از آن رخ ماتم و دلبر حریفی بد قمـــــــار | من به هــــر وادی دلی میبازم و دلـــدار نرد | |
درد خود را چـــون کنـد بیدل نهان از مردمان | کاشک سرخش آشکارا میــرود بر روی زرد |
***