دیوان بیدل شیرازی/قدوم دوست

چشــمهٔ حیوان

قـــدوم دوسـت از بیدل شیرازی

محبت خــوبان

دیوان بیدل شیرازی

تا شــــرح دهـــم حســنت نطـــق دگـــرم بایـد		ور نه به زبان خلــــق وصــف تو نمی شاید
معنی که جمالت راست آن صــورت روحانی		در لفــــظ نمی گنــــجد در وصــــف نمی آید
هــر صبـــح به بام آید از بهــر تماشــــا خور		یا بو که مـــــه من رخ از روزنــه بنمـــایــد
بر ماه جمالت مهر گر زانکه نه پا بست است		از چیســت که چـون عشاق یک لحظه نیاساید
آن نرگـــس جـــادویت دلهــــا همــه بفریبــــد		وان لعـــل ســـخن گـــویت غمها همه بزداید
گو با بت سنــگین دل در مهر و وفا میکـــوش		کین لطـــف نمی مــاند وین حســـن نمی پاید
تا آنکه نگویـــد خصـــم کین صیــد زبـونی بود		بر خـــون دل ما دست گـــو دوســت بیالاید
بزمی که تویی آنجــا بر مجمــره حاجت نیست		کس عود نمی ســـوزد کس مشـــک نمی آید
گـــر بـزم بیاراینـد از بهـر قـــدوم دوسـت		آیی چـــو تو مجلـــس هـا در روی تو آرایند
آن تاب که مویش راست وآن آب که رویش را		جـــان ها همــــه بربنـــدد دلهـــا همه برباید
موئیست میـــان او ماهســـت رخـــش لیـــکن		جـــان و دل مشتـــاقان زین هر دو بیاســاید
دین و دل صد بیدل یک لحظــه دهــد بر باد		آن موی چو بربنـــدد وآن روی چـو بگشاید

***