دیوان بیدل شیرازی/بلا کشـــان
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
سپــاه مـــژگــان | بــلا کشـــــان محبت از بیدل شیرازی |
روی زرد |
دیوان بیدل شیرازی |
کسان که در تو نه صنـع خدای مینگرند | به صبــــر می نتوان گفتشان که بی بصــــرند | |
نه دوســـت کــام دل خویش همـــی طلبند | نه راه عشـــــق طریق هــوس همـی سپــــــرند | |
خـــدا پرســت نباشنــــد و خــود پرستـــانند | که با وجـــــود تو از بود خویش با خبــــرند | |
وجود را ثمری نیست غیر عشق آن قوم | گر نیست در سرشان شور نخل بی ثمـــــرند | |
کشند بار ســــــر از بهر مقـــدمی ور نه | بــلا کشـــــان محبتکجــــا بــه فکـــر ســرند | |
همیشـــه تیر بلا را به چشم و دل هدفند | هماره تیــــغ قضـــا را به جان و تن سپرند | |
قفا خورند و ملامت کشند و خوش باشنـد | چو حلقــــه هـــر چه بکوبندشـــان مقیــم درند | |
کشنـــد هر نفسی گـــردن دگر چون شمـع | هزار بار اگـــر ســــر به تیغشــــــان ببــــرند | |
بــدوزخ ار ببــــــرند عاشقــــــان روی ترا | چــــو با خیـــال تو باشنـــد در بهشــت درند | |
دل شکستـــــــه ز عشاقت ار پسنــــد افتـد | به زلف تو که ز زلف تو دل شکسته ترند | |
اگــــــر بلب برســـد جانشــان چو بیدل باز | جفــــا و جــور ز جانان بجان و دل بخرند | |
ستـــــوده خســـرو بیــدار دل که از عدلش | به مهد امن و امان خفته خلق بحر و برّند | |
خـــــدیو ترک فـــــریـدون آنکه مــردم فارس | ز روی صـــــدق ره بنـــــدگیش می سپــــرند | |
غــــــلام شــــاه جوان بخت آسمــان تختـــم | کـــــه بنــــــدگان درش خســـــروان تاجــــــورند |
***