دیوان بیدل شیرازی/آوازهٔ حسن
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
اهل سخن | آوازۀ حســـــــن از بیدل شیرازی |
هنگام وداع |
دیوان بیدل شیرازی |
این خلعـــــــت رعنــایی زیب قد چــــــالاکت | ســـــــــرهای ســـــرافرازان آویزۀ فتــــراکت | |
آوازۀ حســـــــنتو بگـرفت جهــــــــان یکسر | کـــــو تا بزنــــــد نوبت نوبت زن افلاکـت | |
شـــهدیســت نکوخــــوئی انگیــــــخته از طبعت | آبیسـت وفــــــاجوئی کامیخــــــــته با خـــاکت | |
اندر طلب وصلت هر کس بطــــــریقی رفت | کـوته نظـــــران را نیســـــت پایــــۀ ادراکت | |
خواهی که ببینی دوســت از دیدۀ جان بنگر | داری چو نظر بر پاک باید نظـــــــر پاکت | |
خو کن به جفای غیر گر یار همی خواهی | چون نیست میسّر گل بی زحمت خاشاکت | |
از آتش هجــــــرانش ســـــــوزد دل غمــــگینم | ســــاقی قدحــــی در ده زان آب طربناکت | |
بیدل غم عشقش را پنهــــــــان نتوانی داشت | زانرو که بود پیــــــدا از سینۀ صد چاکت |
***