دیوان بیدل شیرازی/آئینـــه

نیرزد دل

آئینه از بیدل شیرازی

سپــاه مـــژگــان

دیوان بیدل شیرازی

تا عقل و هوش از سرم ای دل ربوده شد		درهای معرفت به رخ من گشوده شد
مرآت روی شــاهــــــد غیب آمـد از صفـــــا		زنگ تعلقــــات چـــو از دل زدوده شد
بی پـــردگی دوســت که هیــچ جلوه گر نبود		چون پاک گشت آئینه در وی نموده شد
بینـــــد هــر آنکــه خـویش نبینــد خـــــدای را		گفتنـــــد عارفــــان بســی و آزموده شد
آن تخـــم کشتــــه ایم که خجــــلت ثمر دهــد		وقتی خبر شویم که حاصل دروده شد
زین کشته بر نداشت کس از مزرع عمــــل		جز خرمن گناه که آن توده توده شد
دارم امیـــــــــد کــــــــاتش دوزخ نســـــــوزدش		بر خاک درش روی نیازی که سوده شد
خاشـــاک تن از آتش جان ســـوخت سر بسر		بیدل مگر که در بر جانان ستوده شد

***