دیوان بیدل شیرازی/آئینـــه
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
نیرزد دل | آئینه از بیدل شیرازی |
سپــاه مـــژگــان |
دیوان بیدل شیرازی |
تا عقل و هوش از سرم ای دل ربوده شد | درهای معرفت به رخ من گشوده شد | |
مرآت روی شــاهــــــد غیب آمـد از صفـــــا | زنگ تعلقــــات چـــو از دل زدوده شد | |
بی پـــردگی دوســت که هیــچ جلوه گر نبود | چون پاک گشت آئینه در وی نموده شد | |
بینـــــد هــر آنکــه خـویش نبینــد خـــــدای را | گفتنـــــد عارفــــان بســی و آزموده شد | |
آن تخـــم کشتــــه ایم که خجــــلت ثمر دهــد | وقتی خبر شویم که حاصل دروده شد | |
زین کشته بر نداشت کس از مزرع عمــــل | جز خرمن گناه که آن توده توده شد | |
دارم امیـــــــــد کــــــــاتش دوزخ نســـــــوزدش | بر خاک درش روی نیازی که سوده شد | |
خاشـــاک تن از آتش جان ســـوخت سر بسر | بیدل مگر که در بر جانان ستوده شد |
***