محتشم کاشانی (غزلیات)/مهی که شمع رخش نور دیدهی من بود
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | محتشم کاشانی (غزلیات) (مهی که شمع رخش نور دیدهی من بود) از محتشم کاشانی |
' |
مهی که شمع رخش نور دیدهی من بود | ز دیده رفت و مرا سوخت این چه رفتن بود | |
مرا کشندهترین ورطهی محل وداع | سرشگ رانی آن سر پاکدامن بود | |
فکند چشم حسودم جدا ز دوست چه دوست | یکی که مایهی رشگ هزار دشمن بود | |
کشید روز به شامم چه شام آن که درو | ستارهی سحر روز مرگ روشن بود | |
وزید باد فراقی چه باد آنکه ز دهر | برندهی من بر باد رفته خرمن بود | |
رسید سیل فنایی چه سیل آن که رهش | به مامن من مجنون دشت مسکن بود | |
برآمد ابر بلایی چه ابر آن که نخست | ترشحش ز برای خرابی من بود | |
چو یار گرم سفر شد اگرچه شمع صفت | به باد میشد ازو هر سری که بر تن بود | |
بسوخت محتشم اول که از سپاه فراق | ستیزه یزک اندروی آتش افکن بود |