محتشم کاشانی (غزلیات)/مهی که زینت حسنست گرمی خویش
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | محتشم کاشانی (غزلیات) (مهی که زینت حسنست گرمی خویش) از محتشم کاشانی |
' |
مهی که زینت حسنست گرمی خویش | طپانچه بر رخ خورشید میزند رویش | |
چرنده را ز چرا باز میتواند داشت | نگاه دلکش ناوک گشای آهویش | |
هزار خنجر زهر آب داده نرگس او | کشیده بهر دلیری که بنگرد سویش | |
چنان ربود دل مرا که هیچ دیده ندید | همین کدیایت محل غمزهی محل جویش | |
ز راه دیده به دل میرسد هزار پیام | به نیم جنبشی از گوشهای ابرویش | |
خدنگ نیمکش غمزهاش نخورده هنوز | به من چشانده فلک زور و دست و بازویش | |
نهفته کرده کمانی به زه که بیخبرند | ز ناوک افکنی آن دو چشم جادویش | |
خموشیش نه ز اعراض بود دی که نداد | به لب مجال سخن غمزه سخنگویش | |
هنوز محتشم آن ماه نارسیده ز راه | بیا ببین که چه غوغاست بر سر کویش |