سیف فرغانی (غزلها)/از پسته تنگ خود آن یار شکر بوسه
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سیف فرغانی (غزلها) (از پسته تنگ خود آن یار شکر بوسه) از سیف فرغانی |
' |
از پسته تنگ خود آن یار شکر بوسه | دوشم به لب شیرین جان داد به هر بوسه | |
از بهر غذای جان ای زنده به آب و نان | بستد لب خشک من ز آن شکر تر بوسه | |
ای کرده رخت پیدا بر روی قمر لاله | وی کرده لبت پنهان در تنگ شکر بوسه | |
مه نور همی خواهد از روی تو در پرده | جان راز همی گوید با لعل تو در بوسه | |
نزد تو خریداران گر معدن سیم آرند | ای گنج گهر ز آن لب مفروش به زر بوسه | |
ای قبلهی جان هر شب بر خاک درت عاشق | چون کعبه روان داده بر روی حجر بوسه | |
چون جوف صدف او را پر در دهنی باید | و آنگاه طلب کردن ز آن درج گهر بوسه | |
خواهی که شکر بارد از چشم چو بادامت | رو آینه بین وز خود بستان به نظر بوسه | |
چون خاک سر کویت آهنگ هوا کرده | بر ذره به مهر دل داده مه و خور بوسه | |
هر جا که تو برخیزی از پای تو بستاند | زنجیر سر زلفت چون حلقه ز در بوسه | |
لطفت که چو اندیشه حد نیست کنارش را | از روی تو انعامی دیدیم مگر بوسه | |
سیف ار ز تو میخواهد بوسه تو برو میخند | کز لعل تو خوش باشد گر خنده و گر بوسه | |
گر پای رقیبانت بوسند محبانت | ترسا ز پی عیسی زد بر سم خر بوسه |