سیف فرغانی (غزلها)/از آن شکر که تو در پستهی دهان داری
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سیف فرغانی (غزلها) (از آن شکر که تو در پستهی دهان داری) از سیف فرغانی |
' |
از آن شکر که تو در پستهی دهان داری | سزد که راتبهی جان من روان داری | |
به بوسه تربیتم کن که من برین درگه | نه آن سگم که تو تیمار من به نان داری | |
نظر در آینه کن تا تو را شود روشن | چو دیگران که چه رخسار دلستان داری | |
اگر کسی ندهد دل به چون تو دلداری | تو خویشتن بستانی که دست آن داری | |
جماعتی که در اوصاف تو همی گویند | که قد سرو و رخ همچو گلستان داری، | |
نظر در آن گل رو میکنند، بیخبرند | ز غنچهها که بر اطراف بوستان داری | |
پیام داد به من عاشقی که ای مسکین | که همچو من به سخن رسم عاشقان داری، | |
به روی گل دگران خرمند چون بلبل | تو از محبت او تا به کی فغان داری؟ | |
چو عاشقان همه احوال خویش عرض کنند | تو نیز قصهی خود بازگو، زبان داری! | |
به بوسهای چو رسیدی از آن دهان زنهار | ممیر کز لب لعلش غذای جان داری | |
چو دوست گفت سخن، گفت سیف فرغانی | حدیث یا شکر است آن که در دهان داری |