سعدی (غزلیات)/من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سعدی (غزلیات) (من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم) از سعدی |
' |
من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم | کسی دگر نتوانم که بر تو بگزینم | |
بپرس حال من آخر چو بگذری روزی | که چون همیگذرد روزگار مسکینم | |
من اهل دوزخم ار بی تو زنده خواهم شد | که در بهشت نیارد خدای غمگینم | |
ندانمت که چه گویم تو هر دو چشم منی | که بی وجود شریفت جهان نمیبینم | |
چو روی دوست نبینی جهان ندیدن به | شب فراق منه شمع پیش بالینم | |
ضرورتست که عهد وفا به سر برمت | و گر جفا به سر آید هزار چندینم | |
نه هاونم که بنالم بکوفتی از یار | چو دیگ بر سر آتش نشان که بنشینم | |
بگرد بر سرم ای آسیای دور زمان | به هر جفا که توانی که سنگ زیرینم | |
چو بلبل آمدمت تا چو گل ثنا گویم | چو لاله لال بکردی زبان تحسینم | |
مرا پلنگ به سرپنجهای نگار نکشت | تو میکشی به سرپنجه نگارینم | |
چو ناف آهو خونم بسوخت در دل تنگ | برفت در همه آفاق بوی مشکینم | |
هنر بیار و زبان آوری مکن سعدی | چه حاجتست بگوید شکر که شیرینم |