سعدی (غزلیات)/مرا چو آرزوی روی آن نگار آید
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سعدی (غزلیات) (مرا چو آرزوی روی آن نگار آید) از سعدی |
' |
مرا چو آرزوی روی آن نگار آید | چو بلبلم هوس نالههای زار آید | |
میان انجمن از لعل او چو آرم یاد | مرا سرشک چو یاقوت در کنار آید | |
ز رنگ لاله مرا روی دلبر آید یاد | ز شکل سبزه مرا یاد خط یار آید | |
گلی به دست من آید چو روی تو هیهات | هزار سال دگر گر چنین بهار آید | |
خسان خورند بر از باغ وصل او و مرا | ز گلستان جمالش نصیب خار آید | |
طمع مدار وصالی که بی فراق بود | هرآینه پس هر مستیی خمار آید | |
مرا زمانه ز یاران به منزلی انداخت | که راضیم به نسیمی کز آن دیار آید | |
فراق یار به یک بار بیخ صبر بکند | بهار وصل ندانم که کی به بار آید | |
دلا اگر چه که تلخست بیخ صبر ولی | چو بر امید وصالست خوشگوار آید | |
پس از تحمل سختی امید وصل مراست | که صبح از شب و تریاک هم ز مار آید | |
ز چرخ عربده جو بس خدنگ تیر جفا | بجست و در دل مردان هوشیار آید | |
چو عمر خوش نفسی گر گذر کنی بر من | مرا همان نفس از عمر در شمار آید | |
بجز غلامی دلدار خویش سعدی را | ز کار و بار جهان گر شهیست عار آید |