سعدی (غزلیات)/تا کی ای دلبر دل من بار تنهایی کشد
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سعدی (غزلیات) (تا کی ای دلبر دل من بار تنهایی کشد) از سعدی |
' |
تا کی ای دلبر دل من بار تنهایی کشد | ترسم از تنهایی احوالم به رسوایی کشد | |
کی شکیبایی توان کردن چو عقل از دست رفت | عاقلی باید که پای اندر شکیبایی کشد | |
سروبالای منا گر چون گل آیی به چمن | خاک پایت نرگس اندر چشم بینایی کشد | |
روی تاجیکانهات بنمای تا داغ حبش | آسمان بر چهره ترکان یغمایی کشد | |
شهد ریزی چون دهانت دم به شیرینی زند | فتنه انگیزی چو زلفت سر به رعنایی کشد | |
دل نماند بعد از این با کس که گر خود آهنست | ساحر چشمت به مقناطیس زیبایی کشد | |
خود هنوزت پسته خندان عقیقین نقطهایست | باش تا گردش قضا پرگار مینایی کشد | |
سعدیا دم درکش ار دیوانه خوانندت که عشق | گر چه از صاحب دلی خیزد به شیدایی کشد |