سعدی (غزلیات)/این باد بهار بوستانست
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| ' | سعدی (غزلیات) (این باد بهار بوستانست) از سعدی |
' |
| این باد بهار بوستانست | یا بوی وصال دوستانست؟ | |
| دل می‌برد این خط نگارین | گویی خط روی دِلسِتانست | |
| ای مرغِ به دام دل گرفتار | بازآی! که وقت آشیانست | |
| شب‌ها من و شمع می‌گدازیم | اینست که سوز من نهانست | |
| گوشم همه روز از انتظارت | بر راه و نظر بر آستانست | |
| ور بانگ موذنی بر‌آید | گویم که دَرای کاروانست | |
| با آن همه دشمنی که کردی | بازآی، که دوستی همانست | |
| با قوت بازوان عشقت | سرپنجه‌ی صبر ناتوانست | |
| بیزاری دوستانِ دَمساز | تفریق میان جسم و جانست | |
| نالیدن دردناک سعدی | بر دعوی دوستی بیانست | |
| آتش به نی و قلم درانداخت | وین حِبر† که می‌رود دخانست |
توضیحات
- ^ سیاهی دوات و مرکّب، دوده، سیاهی