سعدی (غزلیات)/اگر مانند رخسارت گلی در بوستانستی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سعدی (غزلیات) (اگر مانند رخسارت گلی در بوستانستی) از سعدی |
' |
اگر مانند رخسارت گلی در بوستانستی | زمین را از کمالیت شرف بر آسمانستی | |
چو سرو بوستانستی وجود مجلس آرایت | اگر در بوستان سروی سخنگوی و روانستی | |
نگارین روی و شیرین خوی و عنبربوی و سیمین تن | چه خوش بودی در آغوشم اگر یارای آنستی | |
تو گویی در همه عمرم میسر گردد این دولت | که کام از عمر برگیرم و گر خود یک زمانستی | |
جز این عیبت نمیدانم که بدعهدی و سنگین دل | دلارامی بدین خوبی دریغ ار مهربانستی | |
شکر در کام من تلخست بی دیدار شیرینش | و گر حلوا بدان ماند که زهرش در میانستی | |
دمی در صحبت یاری ملک خوی پری پیکر | گر امید بقا باشد بهشت جاودانستی | |
نه تا جان در جسد باشد وفاداری کنم با او | که تا تن در لحد باشد و گر خود استخوانستی | |
چنین گویند سعدی را که دردی هست پنهانی | خبر در مغرب و مشرق نبودی گر نهانستی | |
هر آن دل را که پنهانی قرینی هست روحانی | به خلوتخانهای ماند که در در بوستانستی |