سخنان والاحضرت شاهدخت اشرف پهلوی در نخستین سمینار منطقه‌ای سازمان زنان ایران ۲۶ فروردین ماه ۲۵۳۵ شاهنشاهی
| سازمان شاهنشاهی خدمات اجتماعی | درگاه اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر | هفته حمایت از خانواده‌های بی‌سرپرست ۱ تا ۶ تیر ماه |
سخنان والاحضرت شاهدخت اشرف پهلوی در نخستین سمینار منطقه‌ای سازمان زنان ایران ۲۶ فروردین ماه ۲۵۳۵ شاهنشاهی
در روز پنجشنبه ۲۶ فروردین ماه ۲۵۳۵ شاهنشاهی پس از نیمروز والاحضرت شاهدخت اشرف پهلوی نخستین سمینار منطقه‌ای سازمان زنان ایران را که زیر فرنام « مشارکت زنان در مسایل سیاسی » و به مناسبت پنجاهمین سال شاهنشاهی پهلوی ترتیب داده شده در بندرعباس گشودند. والاحضرت به هنگام گشایش این سمینار فرمودند:
برای من که در دوران اخیر، خود از آغاز شاهد دگرگونی‌های زندگی زن ایران بوده‌ام و همچنین در طی ۳۵ سال فعالیت‌های اجتماعی خویش تحولات وضع زن را در سطح جهانی و مجامع بین‌المللی دنبال کرده‌ام، چه شادی‌بخش و غرورآفرین است که می‌بینم زنان در راه پیشرفت هر روز گامی فراتر می‌نهند و سکوت و یکنواختی سرنوشت آنان پس از قرن‌ها شکسته می‌شود و افق‌های روشنی در برابر ایشان گشوده می‌گردد. این پیروزی نه تنها پیروزی زنان است، بلکه باید آن را پیروزی انسانیت و آگاهی نوع بشر به واقعیت و تسلیم در برابر حقیقت دانست، چه هیچ منطقی نمی‌پذیرفت که زن، این نخستین حامی موجود انسانی که او را از روزهای آغاز زندگی تغذیه می‌کند و با جان و دل می‌پرورد، چنان مورد بی‌اعتنایی و بی‌احترامی همین موجود قرار گیرد که وظایفی سنگین‌تر به او تحمیل گردد و از حقوقی نابرابر و کمتر برخوردار شود.
قرن ما قرنی تجلی واقعیت‌ها، پایان استعمار، توجه جامعه جهانی به نابرابری‌ها و دوران حق‌طلبی و عدالت‌خواهی است، ولی این بدان معنی نیست که تمام این آرزوها بزودی تحقق خواهد یافت. دشمنان دیرین بشریت هنوز از میدان بدر نرفته‌اند، فقر، جهل، ترس و از همه مهم‌تر برتری‌جویی هنوز مظاهر زشت خود را هر روز به صورتی نمایان می‌سازد. مبارزه با اغلب آن‌ها مستلزم گذشت زمان، فرصت‌ها و امکانات اقتصادی، پشتوانه‌های فنی و نیروی انسانی است، ولی نباید از نظر دور داشت که در این پیکار پیش از هر چیز اراده لازم است. ممکن است جامعه‌ای اراده و تصمیم داشته باشد و معهذا توفیق نیابد، ولی محال است که ناخواسته به پیروزی برسد. خواست‌ها باید از فرد شروع شود، به گروه‌های محلی، حرفه‌ای و شغلی، روستایی و شهری برسد، در مقیاس بزرگ‌تر، یعنی در بطن حزب فراگیرنده همه مردم مورد بررسی و سنجش قرار گیرد و سرانجام در مجالس قانونگذاری به صورت لوایح و طرح‌های قانونی که مظهر اراده ملت است، متجلی گردد و پس از تصویب و توشیح قوت اجرایی یابد و به موقع اجرا گذاشته شود. در سطح جهانی نیز چنین است. اراده ملت‌ها در مقیاس اتحادیه‌ها و پیمان‌های منطقه‌ای یا به صورت توافق بین کشورهایی که دارای منافع مشترک هستند جلوه‌گر می‌شود، در مجامع بین‌المللی، بخصوص سازمان ملل متحد عرضه می‌گردد و به صورت طرح‌ها و موافقت‌نامه‌ها و قراردادها و میثاق‌های بین‌المللی منشاء حقوق و تکالیف برای ملت‌ها می‌شود و دولت‌ها با پیوستن به آن خود را ملزم به اجرای مفاد اسناد مذکور می‌سازد. جامعه‌ای که فاقد اراده ملی باشد و ملتی که خواست‌ها و آرزوهای خود را بر زبان نیاورد و از راه صحیح در صدد تحقق آن بر نیاید به هیچگونه پیشرفتی دست نخواهد یافت.
شک نیست که در هر فرد و هر جمعی آرزو و خواست وجود دارد، ولی خواست‌های بسیاری از افراد و جوامع مظاهر خارجی ندارد. علت آن است که در بعضی موارد بی‌علاقگی، بی‌تفاوتی و محافظه‌کاری موجب سکوت می‌شود و در بعضی موارد نیز نادانی و بی‌خبری و سنت‌های بازدارنده حتی موجب می‌شود که افراد و جوامع ندانند چه می‌خواهند یا بعکس، در جستجوی چیزهایی باشند که به زیان آن‌ها است. در این موارد وظیفه نیک‌اندیشان و روشنفکران است که راهبر و راهنمای دیگران گردند. اقدام شجاعانه پدرم در برانداختن حجاب از اینگونه بود. امروز که بیش از ۴۰ سال از آن هنگام می‌گذرد جامعه پی برده است که چگونه قرن‌ها تاریکی و خاموشی او را از شناخت حقیقت بازداشته بود و اقدام پدرم تا چه حد در شکستن این سکوت مؤثر بوده است. در کشور ما خوشبختانه دیگر اینگونه موانع اکنون از سر راه برداشته شده است.
تمام گروه‌های جامعه بخصوص زنان به همت برادر تاجدارم شاهنشاه آریامهر از حقوق سیاسی برابر برخوردارند و می‌توانند در جمعیت‌ها، انجمن‌ها، گروه‌بندی‌های حرفه‌ای، مجامع تصمیم‌گیری در سطح روستا، بخش، شهر، شهرستان، استان و بالاخره مجالس قانونگذاری انتخاب شوند. در هر مورد، با راه یافتن به این مجامع، نخست اراده و خواست خود را ارائه کنند و سپس با تحصیل اکثریت به موقع اجرا گذارند. زنان که نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند، چرا نباید در سندیکاها، اتحادیه‌ها، انجمن‌ها و سایر مجامع ملی و دولتی تعداد آنان با مردان برابر باشد؟ راست است که هر زنی پس از تشکیل خانواده بسر بردن در یک کانون گرم خانوادگی و زادن و پروردن فرزند یکی از بزرگ‌ترین آرزوها و نیازهای طبیعی خود را برآورده می‌بیند، ولی این نهایت آرزو و تمام آرزو نیست و حتی این امر زن را از شرکت در فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی و اقتصادی معذور نمی‌دارد. چه وظایف خانوادگی هیچگاه نباید مانع اجرای وظایف ملی و میهنی گردد. در جامعه بین‌المللی نیز دولتی دارای احترام و نفوذ کلام است که اراده او متکی به اراده ملی باشد. به نظر می‌رسد نابرابری از نظر آموزش و آگاهی که در کشور ما بین زنان و مردان وجود دارد، یکی از عوامل مهم شرکت محدود زنان در گروه‌های صنفی، اجتماعی، کشوری و سیاسی است. هنوز فراوانند زنانی که راه شرکت در حکومت و دخالت در تعیین سرنوشت خود را نمی‌دانند، اینگونه زنان بیشتر زنان روستایی یا شهرک نشین هستند که رابطه محیط زندگی خود را با مجامع تصمیم‌گیرنده در کشور کمتر حس می‌کنند.
وجود بیش از ۲۰ هزار دختر سپاهی که دانش و آگاهی خود را به کودکان و زنان روستایی ارمغان می‌سازند یکی از مؤثرترین راه‌های مبارزه با این عقب‌ماندگی‌ها است. راه دیگر آن است که زنان روشنفکر در اجرای برنامه‌هایی که سازمان زنان با همکاری حزب رستاخیز ملت ایران تنظیم کرده است، بیش از پیش وقت خود را به آموزش، گفتگو، تشکیل جلسات و حضور در مجامعی که به همین منظور تشکیل می‌شود اختصاص دهند و در بالا بردن دانش اجتماعی و سیاسی خواهران خود کوشش کنند. حزب رستاخیز ملت ایران پایگاهی استوار جهت تمام کسانی است که خواهان شرکت در تصمیم‌گیری‌های اجتماعی و سیاسی می‌باشند. پس از تشکیل این حزب تمام مردم ایران از عضویت در آن استقبال کردند، چه اصولی که حزب بر آن‌ها تکیه دارد، یعنی قانون اساسی، نظام شاهنشاهی و انقلاب شاه و مردم اساس معتقدات جامعه ایرانی است و وحدت ملی ما را از سال‌ها پیش تشکیل می‌دهد، ولی باید در نظر داشت که از تشکیل حزب بیش از این باید بهره برد.
حضور منظم در کانون‌های حزبی، شرکت در بحث‌ها، گفتگوها، مذاکرات، اظهارنظر و شنیدن عقاید سایر هموطنان و همفکران حزبی و تبادل افکار شرط اساسی استحکام مبانی دموکراسی در یک جامعه است. زیرا فقط در چنین صورتی است که قوانین کشورمظهر اراده ملت و منطبق با نیازها و خواست‌های آنان است و اگر افراد در اجرای این وظیفه ملی خود کوتاهی و غفلت ورزند بعداً خود و سازمان‌های اداره کننده کشور را با مشکلاتی که ناشی از عدم تطبیق قانون با نیازها و مسایل جامعه است روبرو خواهند دید. برای زنانی که راه شرکت در فعالیت‌های سیاسی را نمی‌دانند، سازمان زنان ایران بهترین پلی است که آنان را به شرکت در جلسات حزبی و ابتدای این راه مستقیم هدایت می‌کند. با آنکه مکرر گفته شده باز هم باید تکرار شود و زنان ایرانی بدانند که حقوق سیاسی و حق انتخاب کردن و انتخاب شدن، حتی در بسیاری از کشورهای پیشرفته جهان با تلاش‌های زیاد و گاهی به قیمت انقلاب‌های خونین به دست آمده است. اکنون که زنان ایران این موهبت را به سهولت به دست آورده‌اند، نباید فقط به داشتن آن دلخوش باشند و بی‌تفاوت در خانه بنشینند، بلکه باید عملاً و بطور مؤثر در فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی دخالت و شرکت نمایند. بهترین نتیجه‌ای که از این قبیل سمینارها باید حاصل شود این است که آموزش‌های لازم هر چه بیشتر در اجتماع زنان ایران تحرک و فعالیت ایجاد کند و آنان با شرکت در مجامع حزبی عملاً مفید و مؤثر واقع شوند. کشور به نیروی انسانی عظیمی که در شما بالقوه وجود دارد، بالفعل نیازمند است. از همه زنان ایران می‌خواهم که با سازمان زنان ایران و حزب رستاخیز ملت ایران صمیمانه همکاری کنند و با شرکت در کانون‌های حزبی، انتخابات شوراها و انجمن‌ها و سایر مجامع و مجالس و اظهار نظر، وظیفه ملی خویش را انجام دهند و در پیشرفت اجتماعی جامعه سهیم باشند.