سخنان لوییس اچه‌وریا پرزیدنت مکزیک در میهمانی شام به افتخار شاهنشاه آریامهر و علیاحضرت شهبانو مکزیکوسیتی ۱۹ اردیبهشت ماه ۱۳۵۴
سخنان لوییس اچه‌وریا پرزیدنت مکزیک در میهمانی شام به افتخار شاهنشاه آریامهر و علیاحضرت شهبانو مکزیکوسیتی ۱۹ اردیبهشت ماه ۱۳۵۴
اعلیحضرتا،
دیدار آن اعلیحضرت و علیاحضرت فرح پهلوی از مکزیک دوستی میان دولت ما را تأیید می‌کند و چشم‌انداز تازه‌ای به سوی بسط و تقویت آن می‌گستراند. این دیدار هدف مشترک ما برای تشدید همکاری و نیز وجود تفاهم میان دو ملت را مورد تأکید قرار می‌دهد. همکاری و تفاهمی که هرگاه بخواهیم با توجه به ابعاد گسترده‌ای که ارائه می‌دهد، مورد نظر قرار دهیم زیرا با وجود احترام و محبت متقابل موجود بین ما تا به امروز کافی نبوده است. این مناسب‌ترین زمان برای شروع اجرای طرح‌های نو و اقدام‌های مشترک است. ما در حال گذر از مرزی تاریخی هستیم که نشان سقوط استثمار خارجی درخود دارد و قدم به دورانی مینهیم که با اهمیت روزافزون سیاسی و اجتماعی گروه کشورهای رو به رشد، با تمایل این ملت‌ها به تحکیم استقلال ملی با تکیه بر فرهنگ عمیق تاریخ آن‌ها مشخص می‌شود. اوضاعی که حاصل دوران جنگ سرد است، هنوز وجود دارد و کشمکش‌هایی که صلح جهانی را تهدید می‌کند همچنان ادامه دارد. هنوز هم سرزمین‌های استعمار زده مناطق نفوذ و آثار وجود نظام‌هایی که انقیاد گروه‌های انسانی بوسیله دیگر شیوه کار آن است، وجود دارد. با وجود این، روز بروز ملل جهان به آگاهی بیشتری نسبت به حقوق خود و نسبت به قابلیت خویش برای نیل به سطوح بالاتر زندگی بدون آنکه به حق حاکمیت شان لطمه وارد آید دست می‌یابند.
کشورهای روبه رشد طی سال‌های آخر گام‌های مصمّمانه‌ای در راه ایجاد همبستگی میان خود برداشته‌اند. این همبستگی که زمانی چیزی جز آرزوهای صرفاً مبهم و تردیدآمیز بود، اینک به جریانی پرقدرت که نشانه استقرار معیارهایی نو در عرصه پیشرفت اجتماعی و امنیت جمعی است، مبدل شده است. دولت مکزیک در داخل کشور برای تسریع در تحولی که متضمن ترویج سعادت همگانی است و در خارج از کشور برای ایجاد یک نظام نوین بین‌المللی منطق بر اصول عدالت و برابری، پیشرفت و حفظ حق حاکمیت منتهای کوشش را به عمل می‌آورد. این همان اصولی است که در منشور حقوق اقتصادی و وظایف دولت که در تاریخ نوزدهم دسامبر سال گذشته به تصویب مجمع عموم سازمان ملل متحد رسید و رأی موافق دولت آن اعلیحضرت را کسب نمود تصریح شده است. کشورهای ما از جمله کشورهایی هستند که از اشکال متفاوت استیلای استعمار رنج برده و در سیر تکاملی خود به سوی صنعتی شدن دچار تأخیر گشته‌اند و این وضع آشکارا ما را به این واقعیت آگاه می‌سازد که باید از فرصت‌هایی که در این داوران از تاریخ فراهم آمده استفاده ببریم، زیرا منطق از منابع کشورهای‌مان در ایجاد یک نظام نوین اقتصادی جهانی و نیز در ایجاد تحول در وضع موجود اقتصادی کشورهای ما اهمیت حیاتی دارد.
بطور خلاصه، هدف آن است که در ایجاد یک وضع کیفی بین‌المللی و نوسازی دستگاه‌های تولیدی کشورمان تلاش کنیم، آنچنانکه بتواند نیازهای کنونی و تقاضاهای آینده ما را برآورده سازد. بدین علت، ما نمی‌توانیم مسئولیت وجود بحران انرژی را بر دوش گیریم، بحرانی که در حقیقت حاصل نظام نابرابری اقتصادی است و تعلق به تمدنی خودپرستانه و چپاولگر دارد که در پی خود فقر و بی‌عدالتی را به میزانی عظیم بر جای گذاشته است. این زمان گویای حقیقتی است که مللی که در گذشته در انقیاد می‌زیستند، اینک بتدریج نفوذ خود را بر تاریخ آغاز می‌کنند. این نشانه آن است که دوران تمول گردآمده به قیمت ارزان بسر آمده است. به هر حال ما نمی‌خواهیم با ترسیم تصویری غیرواقعی در مورد اوضاع کنونی خود را فریب دهیم. دوران بهره‌برداری استعمار دارای ریشه‌های عمیق بوده است که می‌باید خود را برای دست زدن به کوشش‌هایی گسترده، شدید و همراه با کارآیی، آماده کنیم تا بتوانیم طی یک نسل تحولاتی را امکان‌پذیر سازیم که سال‌ها از موعد انجام آن گذشته است. به همین دلیل است که درآمد جدید حاصل از افزایش قیمت مواد خام را باید به ایجاد تحول کیفی و واقعی در جوامع خود اختصاص دهیم. از اینرو، بازیابی منابع طبیعی ایران و مکزیک صرفاً نقطه آغاز مناسبی برای دست‌یابی به هدف عالی‌تر، یعنی تأمین شرایط زندگی بهتر برای ملت‌ها بشمار می‌رود. ذخایر محدودی که طبیعت طی میلیون‌ها سال اندوخته است و آهنگ سریع پیشرفت تکنولوژی، ما را وادار می‌سازد تا با احساس مسئولیت برای بهره‌برداری از منابع خود و حتی پیش‌بینی جایگزین‌سازی آن‌ها با منابع جدید ثروت به نحوی صحیح برنامه‌ریزی کنیم. درست از لحظه‌ای که ملت مکزیک نفت خود را بازیافت، این ماده به صورت عاملی حیاتی در روند صنعتی ما درآمد و محرک توسعه اقتصادی کشور ما شد.
اگر حمل بر فخرفروشی نشود باید بگویم که طی ۳۷ سال گذشته نفت در خدمت مصالح ملی کشورمان بوده است. اطمینان داریم که تجربه تاریخی و فرهنگی ما امکان همکاری‌ها و مبادلات گوناگون دو ملت ما را بر اساس تفاهم و مشارکت صحیح و گسترده آسان می‌سازد. توانایی خلاقه دو کشور ما بر پشتوانه‌ای از تاریخ کهن و مستمر و اراده‌ای تزلزل‌ناپذیر برای تعالی ملی به گونه‌ای عاری از دعوی استیلاجویی استوار است. لزوم انتخاب صحیح- سنت‌های والای ما صرفاً در ظواهری محو از گذشته‌هایی درخشان نیست، بلکه منابع قدرت معنوی ما برای پدیدآوردن شکل‌های عالی‌تری از همزیستی انسان‌ها است. عصر حاضر که به آینده چشم دوخته است ما را متحد می‌کند که برای بنای جامعه‌ای نوین تلاشی عظیم بکار ببندیم. برای نیل به این هدف باید شرایط لازم و امکان انتخاب صحیح را برای تحول جامعه خود فراهم آوریم. جوامعی که نباید به تقلید از نظام‌های جهانی بپردازد، که خود باید راه‌های دیگری برای همزیستی بیابد. مکزیک در حال حاضر مرحله‌ای پرتلاش از پیشرفت را می‌گذراند ولی برای حصول اطمینان از تأمین روند این پیشرفت باید همچنان بی‌امان کار کنیم. ما می‌دانیم که از لحاظ فرهنگی و اجتماعی نمی‌توانیم در کشور خود به این هدف دست یابیم، مگر آنکه این پیشرفت در چهارچوب احترام کامل به آزادی‌های معنوی صورت گیرد. ما کاملاً به حدود و هدف‌های طرح‌های ملی کشورهای مان واقفیم، نیز می‌دانیم که تحقق کامل ا ین هدف‌ها تنها در صورتی امکان دارد که مبتنی بر تجربه واقعی خود ما باشد و در عین حال از تجربه جهانیان و تکامل آن توسط خودمان بهره گیریم. اعلیحضرتا، برگزیدن راه میان وابستگی و خودمختاری و میان پیشرفت کاذب و توسعه واقعی مهمترین مسئولیت دولت‌ها در این مرحله قاطع از تاریخ معاصر بشمار می‌رود. در عصر ما اکنون جستجو و یافتن فرمول‌های جدیدی برای همبستگی ملت‌ها و مشورت میان آن‌ها و پی‌ریزی شالوده جدید و مستحکم روابط دوجانبه و پدیدآوردن سازمان‌های جدیدی برای ایجاد هم‌آهنگی میان ملت‌ها امری اجتناب‌ناپذیر شده است. کوتاه آنکه، مهم و ضروری است که شرایط سیاسی، حقوقی، اقتصادی و اخلاقی لازم را که نظام بین‌المللی آینده را تشکیل می‌دهد مشخص سازیم.
در این دوره امیدهای بزرگ، دیدار اعلیحضرت از مکزیک به ما فرصت می‌دهد که کوشش‌های کشورمان را برای نوسازی و نیز علاقه عمیق ملت‌مان را برای برقراری روابط نزدیک میان دو کشور در کلیه زمینه‌ها به آن اعلیحضرت نشان دهیم. سلامت خاندان سلطنت و رفاه و پیشرفت ملت ایران و دوستی پایدار میان دو ملت ایران و مکزیک را آرزو می‌کنیم.