دیوان بیدل شیرازی/ خستگان غم عشق
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
شیخ و شاب | خستگان غم عشق از بیدل شیرازی |
' |
دیوان بیدل شیرازی |
گرفت نرگس مستش هزار دل به نگاهی | که گفت یک تنه نتوان شکست قلب سپاهی | |
بسوخت آتش عشقم عیان بود که چه خیزد | فتاد آتش سوزنده چون به خشک گیاهی | |
بگو ز گوشۀ چشمی نظر دریغ مدارد | به خستگان غم عشق خویش گاه نگاهی | |
ربوده از دل من صبر و تاب قد چو سروی | ببرُده از سر من عقل و هوش روی چو ماهی | |
کمین مرغ دلم شاهباز نشسته به صد کید | کمند گردن جان حلقه های زلف سیاهی | |
به زخم کاری ما دست و تیغ اوست دلیلی | به دلفکاری ما خون چشم ماست گواهی | |
دل که تا شکند باز ترک ما از سر ناز | شکسته طرّه برخسار و طرف کلاهی | |
نمانده قوت آهی ز درد هجر دلم را | وگر نه سوختمی عالمی به شعلۀ آهی | |
مرا اگر چه براندی ز بر و غیر بخواندی | نکرده غیر ثوابی ز من ندیده گناهی | |
مگو که راه ندارم دگر بکوی تو بیدل | که هست پیک دلم را نهان بسوی تو راهی |
***