دیوان بیدل شیرازی/نای طلب
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
سرخ گل | نای طلب از بیدل شیرازی |
پیر عقال |
دیوان بیدل شیرازی |
این نه رویست و نه مویست که روزست و شب است | روز و شب را به هم آمیخته وین عجب است | |
پــــــرتو مــــــاه اگـــــــر مکتســــــب از خورشــــــید است | پــــــــرتو مهـــــــــر ز ماه رخ تو مکتسب است | |
در غمت دیــــــــدۀ گـــــــــــــریان دل بـــــــــــــــریان دارم | آبم از ســـــر شد و در سینه هنوزم لهب است | |
آه از آنروز که بی پـــــــــرده نمایـــــــــد رخســـــــــــــار | او کـه بس پرده دریده است همان محتسب است | |
گـــــر چه خــــــوبان ز همـــــــه خلق جهان منتخبنـــــــــد | ماه من از همـــــــه خـــــوبان جهان منتخب است | |
جــز غــــم عشـــــــــــــق نـدیـــــدم که بیــــــآرد شـــــــادی | کوه کوهـــــم غـــم دلــدار و دلم در طرب است | |
تــــــــرک او باز مگــــــــــر از پی یغمـــــــــا برخاســـــت | که دگر فتنــــــــه میان عجمســــت و عرب است | |
نه ترا رحـــــــــــــــــــــم که آیی به ســـــــــر بالینــــــــــم | نه مرا طاقت صبـر است و نه نای طلب است | |
خود چه داننـــــد طبیبــان که چــــــه بر ما گـــــــــــــذرد | حال بیمار از آن پرس که در تاب و تب است | |
این بود گلشــــــن فــــــــردوس و یا رخســـــــار اســــــت | وین بود چشـــــــمۀ تســـــنیم و یا لعل لب است | |
گــــــــــــــر چه یارم به بر و خــــــانه ز اغیار تهیست | کام دل جســـتن ازو لیک به شـــــــرط ادب است | |
نبود جامـــــــــــــۀ گلگــــــــــــــون به برم دلبــــــــــــر من | کشــــته مســکین دگر بیدل او خون به تن است |
***