دیوان بیدل شیرازی/سیمین بر
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
راه وصل تور | سيمين بر از بیدل شیرازی |
نخل غم |
دیوان بیدل شیرازی |
ز بختم بود اميدی كه با دلدار بنشينم | چو دلبر مهربان شد آسمان برخاست بر كين ام | |
اجل فرصت ندادم تا رخش بينم به كام دل | پس از عمری كه از مهر و وفا آمد به بالينم | |
اگر چه مرگ تلخ و جان بود شيرين شهدينه | نثار مقدمش كردم هم اول جان شيرينم | |
مرا گر زهد يك ساعت ز كف ننهادمی سجه | ببرد از كف سر زلف چو زناری دل و دينم | |
اگر دشمن كشد دشمن به تيغ كين ز محبوبی | تو سيمين بر كشی هردم به ساعدهای سيمينم | |
زكات از بهر مسكين گر بود بوسی دوا دل را | از آن لعل لب نوشين زكاتم ده كه مسكينم | |
فزايد مشك اگر درد جراحت را شگفتی بين | كه آسايد دل مجروح از آن دو زلف مشكينم | |
خدا را ای صبا آخر گره از كار من بگشا | كه باشد عقد ها در دل از آن زلف گره چينم | |
مكن از بت پرستی بيش ازين منع من ای زاهد | كه از روز ازل عشق بتان شد دين و آئينم | |
تو تا غايب شدی من ديده از عالم فرو بستم | جهان تار است بی خورشيد رويت بر جهان بينم | |
بود خوش گلشنی بیدل جهان ليكن نمی ارزد | دمی بودن در آن گلشن به صد غوغای گلچينم |
***