قانون راجع به استفاده از خدمت استادان و دانشیاران و دبیران در وزارتخانه‌ها و موسسات دولتی
| مجلس شورای ملی مذاکرات دوره قانونگذاری نوزدهم | تصمیم‌های مجلس | برنامه عمرانی دوم |
| نمایندگان مجلس شورای ملی دوره قانونگذاری نوزدهم |
قانون راجع به استفاده از خدمت استادان و دانشیاران و دبیران در وزارتخانه‌ها و موسسات دولتی - مصوب ۲۳ مهر ۱۳۳۶ مجلس شورای ملی و ۲۷ آذر ۱۳۳۶ مجلس سنا
ماده ۱ - مادام که وزارتخانه‌ها و مؤسسات دولتی برای خدمت تدریس در آموزشگاههای اختصاصی خود احتیاج به خدمت استادان و دانشیاران یا‌دبیران دارند می‌توانند در مورد استادان و دانشیاران با موافقت دانشگاه و در مورد دبیران با موافقت وزارت فرهنگ ساعات اضافی تدریس (به نحوی که‌منافات با وظایف آنان در دانشکده و یا دبیرستان مربوط نداشته باشد) برای آنان تعیین نمایند مأخذ پرداخت حق‌التدریس در آموزشگاههای عالی‌حداکثر ساعتی ۱۵۰ ریال و در سایر آموزشگاهها حداکثر در دوره دوم متوسطه ساعتی ۱۰۰ ریال و در دوره اول متوسطه ساعتی ۷۰ ریال خواهد بود.
تبصره - پرداخت حق‌التدریس استادان و دانشیاران از اول فروردین ماه ۱۳۳۵ تا تاریخ تصویب این قانون در آموزشگاههای اختصاصی‌وزارتخانه‌ها در صورت انجام وظیفه و به شرحی که از میزان مقرر در این قانون تجاوز ننماید بلامانع می‌باشد.
ماده ۲ - هر گاه وزارتخانه‌ها یا مؤسسات دولتی برای انجام خدمات فنی و تخصصی به غیر از تدریس احتیاج به متخصص داشته باشند که تأمین آن‌از بین کارمندان دولتی ممکن نباشد و استخدام چنین متخصصی هم مقدور نگردد و انحصاراً استفاده از وجود یکی از استادان یا دانشیاران و رؤسای‌بخشها و درمانگاهها محسوس شود وزارتخانه یا مؤسسه مربوط مراتب را به هیأت وزیران گزارش می‌دهد و در صورتی که هیأت وزیران لزوم استفاده از‌خدمت استاد یا دانشیار یا رئیس بخش یا درمانگاه را تأیید نمود وزارتخانه یا مؤسسه مربوط می‌تواند به دانشگاه رجوع نماید دانشگاه با تصویب شورای‌دانشکده و شورای دانشگاه متخصص ذی‌صلاحیت را از میان استادان و دانشیاران و رؤسای بخشها و درمانگاهها انتخاب و به وزارتخانه یا مؤسسه‌مربوطه معرفی می‌کند که از ساعات آزاد او به نحوی که منافات با وظایف او در دانشکده یا بخش یا درمانگاه نداشته باشد استفاده نمایند.
تبصره ۱ - استادان و دانشیاران و رؤسای بخشها و درمانگاههایی که در یکی از وزارتخانه‌ها یا مؤسسات دولتی در موقع تصویب این قانون مشغول‌خدمت می‌باشند در صورت احتیاج آن وزارتخانه یا مؤسسه از تشریفات مندرج در ماده ۲ معاف خواهند بود و می‌توانند با استفاده از مزایای مندرج در‌این قانون به خدمت ادامه دهند.
تبصره ۲ - به استاد و دانشیار و رؤسای بخش و درمانگاهی که به ترتیب فوق به خدمت ثانوی در وزارتخانه یا مؤسسه دولتی مشغول می‌شود بر‌حسب میزان کار و ساعات خدمت ثانوی به شرط آن که حداکثر از ده هزار ریال ماهیانه تجاوز ننماید به عنوان حق‌الزحمه خدمت اضافی پرداخت‌می‌شود و پرداخت این حق‌الزحمه به هر یک از استادان و دانشیاران و رؤسای بخشها و درمانگاهها فقط در یک وزارتخانه یا مؤسسه دولتی مجاز‌خواهد بود.
تبصره ۳ - استادان و دانشیاران و رؤسای بخش و درمانگاهها علاوه بر حقوق و مزایای قانونی مربوط به خدمت اصلی خود فقط می‌توانند از یکی‌از موارد این ماده یا ماده قبل استفاده نمایند و نمی‌توانند از وزارتخانه‌ها یا مؤسسات دولتی به هیچ عنوان دیگر حقوق یا حق‌الزحمه یا فوق‌العاده دیگری‌دریافت نمایند.
قانون فوق که مشتمل بر دو ماده و چهار تبصره است در جلسه سه‌شنبه بیست و سوم مهر ماه یک هزار و سیصد و سی و شش به تصویب مجلس‌شورای ملی رسید.
نایب رئیس مجلس شورای ملی - امان‌الله اردلان
قانون بالا در جلسه ۱۳۳۶٫۹٫۲۷ به تصویب مجلس سنا رسیده است.