دیوان بیدل شیرازی/ خسرو خوبان

خستگان غم عشق

خسرو خوبان از بیدل شیرازی

طالع فیروز

دیوان بیدل شیرازی

تا بکی ای دل سرگشته پی جان منی		دوست من با تو و تو دشمن پنهان منی
عقل تا هست مرا می نبری فرمانم		چون شود گاه جنون سلسله جنبان منی
با رخ و زلف بتانت ز چه رو بود کارت		نه تو گفتی که از این پس به فرمان منی
خبر از شهر سبا داری و بلقیس زمان		آخر ای دل تو مگر مرغ سلیمان منی
دل و دین میبری از من ز چه رو پنهانی		گر نه ای زلف فسون ساز تو شیطان منی
بر سر آتش آن روی دلاویز صنمی		من خلیل تو و تو سنبل و ریحان منی
هر دم از نو به نوای دگر آهنگ کنم		گفت تا یار به من مرغ خوش الحان منی
با جمالت هوس روضۀ رضوانم نیست		که تو زان روی نکو روضۀ رضوان منی
دل تو را جوید و تو در دل من جا داری		از تو من دور و تو نزدیک تر از جان منی
خویش را سوزم و با شعلۀ حسنت سازم		من چو پروانه و تو شمع فروزان منی
گر چه رفتی ز برم ای بت سنگین دل من		روز و شب در دل و در دیدۀ گریان منی
نه تو مرغابی و در دیدۀ طوفان خیزی		نه سمندر تو و در سینۀ سوزان منی
باید هر داد به سلطان ببرند درویشان		آخر ای خسرو خوبان نه تو سلطان منی
با که گویم که جفای تو چه با بیدل کرد		نه من از جان و دلم بند تو جانان منی

***