دیوان بیدل شیرازی/کلک
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مضراب غم | کلک از بیدل شیرازی |
اهل ریا |
دیوان بیدل شیرازی |
چه شود گر دم مردن به سر بالینم | بنشینی و جمالت دم دیگر ببینم | |
جان رسیدم به لب و رفت طبیب از بالین | فرصتی کو که دمی با تو دگر بنشینم | |
دوش در واقعه دیدم لب میگون ترا | مست امروز از آن واقعه ی دوشینم | |
مگرش ناوک مژگان گشاید ور نه | عقده ها در دل از آن زلف گره آکینم | |
بوسه ای چند شنیدم که به مردم دادی | گر زکاتست بمن ده که بسی مسکینم | |
چون بود رسم که دیوانه به زنجیر کشند | پای دل بست بدان سلسله ی مشکینم | |
گر مسلمان نبود هر که پرستت صنمی | من همه عمر به این دین و به این آئینم | |
عهد بشکستی و پیمان من آنست که بود | تو نه امسال چو پاری و من آن پارینم | |
خامه ام بین چسان رونق شکر بشکست | بسکه بردند به هر جا سخن شیرینم | |
بشکنم کلک و دگر شعر نگویم ز خدوک | زان لب شهد فشان گر نکند تحسینم | |
بیدل این سیل که از دیده ی گریان برخاست | شهری از جا بکند گر نکند تسکینم |
***