دیوان بیدل شیرازی/هجر یار عزیز

گوشه نشین

هجر یار عزیز از بیدل شیرازی

کعبۀ دل

دیوان بیدل شیرازی

ز هر چه هست بریدم اگر همه جانست		و لیک از تو بریدن خلاف امکانست
پی نثار رهت هیچ ندارم جز جان		به خاکپای تو آنهم متاع ارزانست
مگو گرفتن دل زان دو زلف مشکل نیست		مرا که جان به قدوم تو دادن آسانست
ضرورتست که با حسن معنی باشد		تو را که جان عزیزی هم این و هم آنست
نه هر که صاحب حسن است دل تواند برد		که صورتی که نه معنیش نقش ایوانست
ترا نهان لب چون لعل زان دو زلف سیاه		مرا معاینه ظلمات و آب حیوانست
قدت صنوبر و مو سنبل است و عارض گل		در آن سرا که توئی رشک باغ و بستانست
حکایت من محزون و هجر یار عزیز		حدیث یوسف مصری و پیر کنعانست
به سینه جای چو جان تیر او گرفت از شوق		نه دل به سینه ام از شست و دست و پیکانست
ز من مپرس که آشفته ای چرا بیدل		هر آنکه بست به آن زلف دل پریشانست

***