دیوان بیدل شیرازی/مرغ دل
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
متاع فانی | مرغ دل از بیدل شیرازی |
وجود واجب |
دیوان بیدل شیرازی |
ای باد که مشک بار داری | بوئی ز دو زلف یار داری | |
بگذار به خاک پای او سر | گر زان کو برو گذار داری | |
ای آنکه چو من فتاده در بند | از هر گنهی هزار داری | |
در خون مکش این رمیده دل را | گر زانکه سر شکار داری | |
مرغ دل ماست در هوایت | با مرغ هوا چکار داری | |
گر نافۀ مشک دارد آهو | تو نافۀ مشکبار داری | |
با آهوی وحشیت چکار است | چون آهوی پر خمار داری | |
ای قد چو سرو دلستانی | گر ماه به شاخسار داری | |
ای ماه چو روی دلفریبی | بر سرو اگر قرار داری | |
ای گل تو به عارضش چه مانی | او بی خار و تو خار داری | |
از بیدل ناتوان چه خواهی | اکنون که چو او هزار داری |
***