دیوان بیدل شیرازی/صدق و صفا
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
حسن ماهرویان | صدق و صفا از بیدل شیرازی |
متاع فانی |
دیوان بیدل شیرازی |
هرگز به تو کی رسد وجودی | بودی تو و دیگران نبودی | |
در صدق و صفا چنانکه بودیم | در مهر و وفا نه آنکه بودی | |
از خشم کمر به کینه بستی | صد بار فزون تر آزمودی | |
تیری ز تو و ز ما ثنائی | تیغی ز تو و ز ما درودی | |
آن روی مه و ز ما نمازی | آن خاک در و ز ما سجودی | |
تا سرو به گل رود قیامی | تا ماه خجل شود قعودی | |
دل خستۀ هجر را وصالی | لب تشنۀ وصل را درودی | |
ای آن که به ننگی از وجودم | جز از تو نباشدم وجودی | |
هر جای که گلبنی است خاری | هر جای که آتشیست دودی | |
هر جا که توانگری فقیری | هر جا که شهنشهی جنودی | |
گر مهر طلوع یا غروبی | ور ذره نزول یا صعودی | |
عالم متحرک اند و سایر | ز اجزای جهان مرا جمودی | |
گفتم ما به حصه کز توام هیچ | باشد آیا زیان و سودی | |
گفتا چو دیت ببینم امروز | وامسال چنانچه پار بودی | |
این کوکب اگر بسوزد اولی ست | کاورا نه فرازی و فرودی | |
ای سایۀ ایزدی چو ایزد | بر خلق رحیمی و ودودی | |
بر این مشت حقیر رحمی | بر این فوج فقیر جودی | |
خاطر یادت زدوده از غم | کز خاطر خلق غم زدودی | |
نظم تو جهان گرفت بیدل | تا مدح شه جهان سرودی |
***