دیوان بیدل شیرازی/سرخ گل
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
صحبت فرمانفرما | سرخ گــل از بیدل شیرازی |
نای طلب |
دیوان بیدل شیرازی |
بهار است و گشت گلستان خوشست | گلســــــتان به فصـــل بهـــاران خوشست | |
می ســــــرخ در موســـم سرخ گــل | ابا دلبـــــــری نار پســــــــــتان خوشست | |
خردمنــــــــد مردم نماند به کــــــــــاخ | که در فــرودین باغ و بستان خوشست | |
چو شد سبـــــز همچون زمرد زمین | می لعـــل با ســــــبز خطــــان خوشست | |
به یاد لب لعــــل جـــــــان بخش او | مئی همچــــــو لعــــل بدخشــان خوشست | |
چو بر شــــاخ گل غنچه بگشود لب | مـــزیدن لب لعـــــــل جـــــانان خوشست | |
چو بر گلبنــــــی گــل شکفتـن گرفت | گـــــــرفتن بـه بـر گلعــــــذاران خوشست | |
چو سر زد ز گل سنبل پیــچ پیـچ | به کف آن سر زلف بی جان خوشست | |
چو بیــدار شد چشم نرگس ز خواب | به خواب آن دو جادوی فتـان خوشست | |
اگــــــر مطـــــربی نیستم گـــــو مباش | مرا نغمــــــۀ صــوت مرغـــــان خوشست | |
بنوش و بنوشــــــان می خوشـــــگوار | که می خوردن از دست مستان خوشست | |
همــــــی گویـدم می پرســــــــتی مکن | بهل کافـــــــری را که ایمـــــان خوشست | |
مـــــــرا با تو ای شیخ پیکار نیست | تــرا این خوشست و مــرا آن خوشست | |
دل از صحبت زاهـــــــدانم گــــــرفت | کنـــــاری ازین خود پرســـــتان خوشست | |
مرو یک تنــــه سوی صحرا و باغ | کــــــه با یار دلبنـــــــــــد یاران خوشست | |
بود بیدل ی هـــر کجـــــــا دلبریســـــت | زبر دســت با زیر دســـــــــتان خوشست | |
مرا همچـــــــو زندان اســـکندر است | چه حاصــــــل که ملک سلیمان خوشست | |
به درگاه شـاهی کشـم رخت خویش | کـــــــه با پاســـبانیش کیـــــــوان خوشست | |
جهـــــــاندار فتحعــــــــلی پادشـــــــــــاه | که از عــــــدل او جمله ایران خوشست | |
خـــــداوند او را معـین است و یار | جـهان چون ازو خوش جهانبان خوشست |
***