دیوان بیدل شیرازی/ابنای جهان
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
رسم غمخواری | ابنای جهان از بیدل شیرازی |
مرارت |
دیوان بیدل شیرازی |
آشفته چو موی تو نه امروز دل ماست | دیریست که با زلف توام این سر و سوداست | |
جز ماه جمال تو و آن زلف شب آسا | نوروز که دیـــــــده است که اندر شب یلداست | |
این صبح جمال تو که طالع شده از بام | یا مهــــــــر جهانتــــاب کــه آفــــاق بیــــاراست | |
صبر از لب جان بخش تو دل را چه خیالست | از شهــــــد مگــــــس را نتـــوان گفت شکیباست | |
گر زهر ز دست تو نه زهر است زبیب است | گر خار براه تو نه خار است که خرماست | |
گفتم که مگر عشق تو پنهان کنم از خلق | وآن نیز نشاید که ز رخســــار تو پیداست | |
حسن تو حکایت کند احوال دل خلق | ما هیـــــچ نگفتیــــــــم و حـــــکایت به زبانهاست | |
هر سو نگرم روی تو بینم که نبیند | جز آب همی دیدۀ ماهی که به دریاست | |
هر چند که جائی ز تو خالی نبود هیچ | جائی نتوان گفت که جای تو در آنجاست | |
بیدل که ز ابنای جهان جست کناری | تنهاست ولی چون به خیال تو نه تنهاست |
***