دیوان بیدل شیرازی/چشم زخم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
هنگام وداع | چشــــم زخم از بیدل شیرازی |
طاعت |
دیوان بیدل شیرازی |
به سلسلۀ صحبت یار ســــــــوگند است | که گــــر دلم جـــز او به دو کون دلبنــــد است | |
ندانمت بچه گویم که طــــــرّه مانند است | کــه دل در شــــکنج ســر زلف یار در بنـد است | |
هر آنکه صید کمنـــــد تو گشت آزاد است | کســـــی که کرد ترا بنـــــــدگی خداونـــد است | |
گذشت کار من از پنــــد در محبت دوست | هنوز ناصـــــــح دیوانــــــه در پی پنــــد است | |
حیات بخش به یک بوســــه از آن دو لبــم | که گفت چـــــارۀ دردم طبیب گل قنـــــــد است | |
بر آتشین رخ آن ماه خالهـــای سیــــــــاه | برای ایمنــی از چشــــم زخم اسپنـــد است | |
به بوســــه ای دل و جان دادم و نداد آخر | بهای بوســـــه ای از لعل او مگــــــر چند است | |
ز قید هر دو جهان بیدل ار چه شد آزاد | و لیک در ســـر زلفــــی هنـوز در بنــد است |
***