وحشی بافقی (غزلیات)/که جان برد اگر آن مست سرگران بدرآید

'

وحشی بافقی (غزلیات) (که جان برد اگر آن مست سرگران بدرآید) از وحشی بافقی

'

که جان برد اگر آن مست سرگران بدرآید		کلاه کج نهد از ناز و بر سرگذر آید
رسید بار دگر بار حسن حکم چه باشد		دگر که از نظر افتد که باز در نظر آید
ز سوی مصر به کنعان عجب رهیست که باشد		هنوز قافله در مصر و قاصد و خبر آید
کمینه خاصیت عشق جذبه‌ایست که کس را		ز هر دری که پرانند بیش ، بیشتر آید
سبو به دوش و صراحی به دست و محتسب از پی		نعوذبالله اگر پای من به سنگ بر آید
مگو که وحشیم آید ز پی اگر بروم من		چه مانعست نیاید چرا به چشم و سر آید