نقش رخسار بیدل شیرازی

تو مپنــــدار که مهـــر توام از دل برود

یا خیــــال رخ ماهــــت ز مقــــــابل برود

گفت پابست غمت ترک سر از روز نخست

کین نه بحریست کزان غرقه به ساحل برود

در فـــراق رخ دلـــدار دمی اشـــک مبــار

اینقـــدر صبر کن ای دیده که محمــل برود

چـــه زنی تیغ ستم بازوی خود ریحه مدار

اجل آید به ســـر آن لحظـــه که قاتل برود

شســـتم از لوح دلـــم نقش دو عالـــم لیکن

نقش رخســـار تو نقشیست که مشکل برود

میـــرود از بر و هر دم به قفــا مینــگرد

ســر و نشنیـــــده کسی کو متمـــایل برود

نیســـت با نور رخـش بزم مرا حاجت شمع

مگــــر آن لحظــه که آن ماه ز محفل برود

هـــرکه در سلســـلۀ زلف تو پابســـت آمد

تو مپنـــــدار که دیگر به سلاســــل برود

نرگــس مست تو عقل از سر هشیاران برد

کس ندیـــدم که ترا بینــــد و غافــل برود

بیدل این سیل که از دیدۀ گریان ریزی

ناقه مشکل که از این ورطه به منزل برود

در ویکی‌پدیا موجود است:

نقش رخسار بیدل شیرازی

M rastgar ‏۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۰۶:۵۷ (UTC)