ناصر خسرو (قصاید)/بفریفت این زمان چو آهرمنش
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | ناصر خسرو (قصاید) (بفریفت این زمان چو آهرمنش) از ناصر خسرو |
' |
بفریفت این زمان چو آهرمنش | تا همچو موم نرم کند آهنش | |
هرکو به گرد این زن پرمکر گشت | گر ز آهنست نرم کند گردنش | |
گر خیر خیر کرد نخواهی ستم | بر خویشتن حذر کن ازین بد کنش | |
این دهر بیوفا که نزاید هگرز | جز شر و شور از شب آبستنش | |
ایمن مشو زکینهی او ای پسر | هرچند شادمان بود و خوشمنش | |
بر روی بیخرد نبود شرم و آب | پرهیز کن مگرد به پیرامنش | |
از تن به تیغ تیز جدا کرده به | آن سر که باک نیستش از سرزنش | |
چون مرد شوربخت شد و روز کور | خشکی و درد سر کند از روغنش | |
هر چ او گران بخرد ارزان شود | در خنب و خنبه ریگ شود ارزنش | |
بر هرکه تیر راست کند بخت بد | بر سینه چون خمیر شود جوشنش | |
چون تنگ سخت کرد برو روزگار | جامهی فراخ تنگ شود بر تنش | |
ابر بهار و باد صبا نگذرند | با بخت گشته بر در و بر روزنش | |
وان را که روزگار مساعد شود | با ناوکی نبرد کند سوزنش | |
ور بنگرد به دشت سوی خار خشک | از شاخ او سلام کند سوسنش | |
پروین به جای قطره ببارد ز میغ | گر میغ بگذرد ز بر برزنش | |
آویخته است زهرش در نوش او | آمیخته است تیرهش با روشنش | |
وین زهرگن ز ما کند از بهر او | روشن چو زهره روی چو آهرمنش | |
آگه منم ز خوی بد او ازانک | کس نازمود هرگز بیش از منش | |
زی من یکی است نیک و بد دهر ازانک | سورش بقا ندارد و نه شیونش | |
مفگن سپر چو تیغ بر آهخت و نیز | غره مشو به لابهی مرد افگنش | |
گر روی تو به کینه بخواهد شخود | چون عاقلان به صبر بچن ناخنش | |
بر دشمن ضعیف مدار ایمنی | وز خویشتن به نیکوی ایمن کنش | |
وان را که دست خویش بیابی برو | غافل مباش و بیخ ز بن برکنش | |
وان را که حاسد است حسد خود بس است | اندر دل ایستاده به پاداشنش | |
زان رنجهتر کسی نبود در جهان | کاندر دلش نشسته بود دشمنش | |
هرکو زنفس خویش بترسد کسی | نتواند، ای پسر، که کند ایمنش | |
احسنت و زه مگوی بدآموز را | زیرا که پاک نیست دل و دامنش | |
خواهد که خرمن تو بسوزند نیز | هر مدبری که سوخته شد خرمنش | |
دست از دروغ زن بکش و نان مخور | با کرویا و زیره و آویشنش | |
وصف دروغ نیز دروغ است ازانک | پایان رود طبیعت پالاونش | |
مشنو دروغ تا نشوی خوار ازانک | چون سیم قلب قلب بود خازنش | |
در هاونی که صبر بکوبد طبیب | چون صبر تلخ تلخ شود هاونش | |
گلشن چو کرد مرد درو کاه دود | گلخن شود زدود سیه گلشنش | |
ز اندیشگان بیهده زاید دروغ | همچون شبه سیاه بود معدنش | |
پر نور ایزد است دل راست گوی | ز اسفندیار داد خبر بهمنش | |
چون راست بود خوب نماید سخن | در خوب جامه خوب شود آگنش | |
از علم زاید و زخرد قول راست | چون مرد نیک نیک بود مسکنش | |
فرزند جز کریم نباشد بخوی | چون همچو مرد بود نکوخو زنش | |
ای حجت زمین خراسان بگوی | بر راستی سخن که توی ضامنش | |
ابلیس در جزیرهی تو برنشست | بر بیفسار سخت کش توسنش | |
سالوکوار زد به کمرش اندرون | از بهر حرب دامن پیراهنش | |
جز صبر هیچ حیله ندانم تو را | با مکر دیو و با سپه کودنش | |
خاموش تو که گوش خرد کر کرد | بر زیر و بم حنجرهی مذنش | |
هرچند بیشمار مر او را فن است | خوار است سوی مرد ممیز فنش | |
هرک اعتماد کرد بر این بیوفا | از بیخ و بار برکند این ریمنش |