ناصر خسرو (قصاید)/بسی کردم گه و بیگه نظاره
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | ناصر خسرو (قصاید) (بسی کردم گه و بیگه نظاره) از ناصر خسرو |
' |
بسی کردم گه و بیگه نظاره | ندیدم کار دنیا را کناره | |
نیابد چشم سر هرچند کوشی | همی زین نیلگون چادر گذاره | |
همی خوانند و میرانند ما را | نیابد کس همی زین کار چاره | |
گر از این خانه بیرون رفت باید | ندارد سودشان خواهش نه زاره | |
مگر کایشان همی بیرون کشندت | از این هموار و بیدر سخت باره | |
نه خواننده نه راننده نبینم | همی بینم ستاره چون نظاره | |
همانا سنگ مغناطیس گشته است | ز بهر جان ما هر یک ستاره | |
فلک روغنگری گشته است بر ما | به کار خویش در جلد و خیاره | |
ز ما اینجا همی کنجاره ماند | چو روغن گر گرفت از ما عصاره | |
تو را این خانه تن خانهی سپنج است | مزور هم مغربل چون کپاره | |
بباید رفتن، آخر چند باشی | چو متواری در این خانهی تواره؟ | |
در این خانه چهارستت مخالف | کشیده هر یکی بر تو کناره | |
کهن گشتی و نو بودی بیشک | کهن گردد نو ار سنگ است خاره | |
به جان نوشو که چون نوگشت پرت | نه باک است ار کهن باشد غراره | |
تنت قارون شده است و جانت مفلس | یکی شاد و دگر تیمار خواره | |
بدین نیکو تن اندر جان زشتت | چو ریماب است در زرین غضاره | |
چو پیش عاقلان جانت پیاده است | نداری شرم از این رفتن سواره | |
دل درویش را گر هوشیاری | ز دانش طوق ساز از هوش یاره | |
به کشت بی گهی مانی که در تو | نبینم دانه جز کاه و سپاره | |
نیامد جز که فضل و علم و حکمت | به ما میراث از ابراهیم و ساره | |
چو شد پرنور جانت از علم شاید | اگر قدت نباشد چون مناره | |
سخن جوید، نجوید عاقل از تو | نه کفش دیم و نه دستار شاره | |
سخن باید که پیش آری خوش ایراک | سخن خوشتر بسی از پیش پاره | |
سخن چون راست باشد گرچه تلخ است | بود پر نفع و بر کردار یاره | |
به از نیکو سخن چیزی نیابی | که زی دانا بری بر رسم پاره | |
سخن حجت گزارد نغز و زیبا | که لفظ اوست منطق را گزاره | |
هزاران قول خوب و راست باریک | ازو یابند چون تار هزاره |