ناصر خسرو (قصاید)/ای گشته جهان و دیده دامش را
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | ناصر خسرو (قصاید) (ای گشته جهان و دیده دامش را) از ناصر خسرو |
' |
ای گشته جهان و دیده دامش را | صد بار خریده مر دلامش را | |
بر لفظ زمانه هر شبانروزی | بسیار شنودهای کلامش را | |
گفتهاست تو را که «بی مقامم من» | تا چند کنی طلب مقامش را؟ | |
بارنده به دوستان و یاران بر | نم نیست غم است مر غمامش را | |
چون داد نوید رنج و دشواری | آراسته باش مر خرامش را | |
بر یخ بنویس چون کند وعده | گفتار محال و قول خامش را | |
جز کشتن یار خویش و فرزندان | کاری مشناس مر حسامش را | |
چون چاشت کند ز خویش و پیوندت | تو ساخته باش کار شامش را | |
گر بر تو سلام خوش کند روزی | دشنام شمار مر سلامش را | |
کس را به نظام دیدهای حالی | کو رخنه نکرد مر نظامش را؟ | |
وز باب و ز مام خویش نربودش | یا زو نر بود باب و مامش را | |
پرهیز کن از جهان بیحاصل | ای خورده جهان و دیده دامش را | |
و آگاه کن، ای برادر، از غدرش | دور و نزدیک و خاص و عامش را | |
آن را که همی ازو طمع دارد | گو «ساخته باش انتقامش را» | |
گر بر فلک است بام کاشانهش | چون دشت شمار پست بامش را | |
من کز همه حال و کارش آگاهم | هرگز طلبم مراد و کامش را؟ | |
وین دل که حلال او نمیجوید | چون خواهد جست مر حرامش را؟ | |
آن را طلب، ای جهان، که جویایست | این بیمزه ناز و عز و رامش را | |
واشفته بدو سپاری و برکه | شاهنشه ری کنی غلامش را | |
وز مشتری و قمر بیارایی | مرقبقب زین و اوستامش را | |
آخر بدهی به ننگ و رسوایی | بی شک یک روز لاف و لامش را | |
هرچند که شاه نامور باشد | نابوده کنی نشان و نامش را | |
واشفته کنی به دست بیدادی | احوال به نظم و نغز و رامش را | |
بشنو پدرانه، ای پسر، پندی | آن پند که داد نوح سامش را | |
پرهیز کن از کسی که نشناسد | دنیی و نعیم بیقوامش را | |
وز دل به چراغ دین و علم حق | نتواند برد مر ظلامش را | |
زو دست بشوی و جز به خاموشی | پاسخ مده، ای پسر، پیامش را | |
بگذارش تا به دین همی خرد | دنیای مزور و حطامش را | |
منگر به مثل جز از ره عبرت | رخسارهی خشک چون رخامش را | |
بل تا بکشد به مکر زی دوزخ | دیو از پس خویشتن لگامش را | |
بر راه امام خود همی نازد | او را مپذیر و مه امامش را | |
دیوی است حریص و کام او حرصش | بشناس به هوش دیو و کامش را | |
چون صورت و راه دیو او دیدی | بگذار طریقت نغامش را | |
وانکه بگزار شکر ایزد را | وین منت و نعمت تمامش را | |
وامی است بزرگ شکر او بر تو | بگزار به جهد و جد وامش را | |
شکری بگزار علم و دینش را | زان به که شراب یا طعامش را |