ناصر خسرو (قصاید)/ای عورت کفر و عیب نادانی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | ناصر خسرو (قصاید) (ای عورت کفر و عیب نادانی) از ناصر خسرو |
' |
ای عورت کفر و عیب نادانی | پوشیده به جامهی مسلمانی | |
ترسم که نه مردمی به جان هر چند | از شخص همی به مردمان مانی | |
چندین مفشان ردا، چرا جان را | یکبار ز گرد جهل نفشانی؟ | |
تا گرد به جامه بر همی بینی | آگاه نه ای ز گرد نفسانی | |
این جامه و جامه پوش خاک آمد | تو خاک نهای که نور یزدانی | |
بارانی تنت گر گلیم آمد | مر جان تو را تن است بارانی | |
این چیست که زنده کرد مر تن را | نزدیک خرد؟ تو بی گمان آنی | |
ای زنده شده به تو تن مردم | مانا که تو پور دخت عمرانی | |
ترسا پسر خدای گفت او را | از بیخردی خویش و نادانی | |
زیرا که خبر نبود ترسا را | از قدر بلند نفس انسانی | |
چون گوهر خویش را ندانستی | مر خالق خویش را کجا دانی؟ | |
این خانهی پنج در بدین خوبی | بنگر که، که داشتهستت ارزانی | |
من خانه ندیدهام جز این هرگز | گردنده و پیشکار و فرمانی | |
تا با تو چو بندگان همی گردد | هر گونه که تو همیش گردانی | |
هرچند تورا خوش آمد اینخانه | باقی نشوی تو اندر این فانی | |
بیرون کندت خدای ازو گرچه | بیرون نشوی تو زو به آسانی | |
آباد به توست خانه، چون رفتی | او روی نهاد سوی ویرانی | |
در خانهی مرده، دل چرا بستی؟ | کو خاک گران و تو سبک جانی | |
قیمت به تو یافت این صدف زیرا | ای جان، تو درو لطیف مرجانی | |
هر کار که بر مراد او کردی | بسیار خوری ازو پشیمانی | |
امروز به کار در نکو بنگر | بشنو که چه گفت مرد یونانی | |
گفتا که: به زیر نردبان بنشین | بندیش ز پایهای سارانی | |
بردست مگیر چون سبکساران | کاری که بسرش برد نتوانی | |
در مسجد جای سجده را بنگر | تا بر ننهی به خار پیشانی | |
آن دان به یقین که هرچه کردهستی | امروز، به محشر آن فروخوانی | |
زان روز بترس کاندرو پیدا | آید، همه کارهای پنهانی | |
زان روز که جز خدای سبحان را | بر کس نرود ز خلق، سلطانی | |
زان روز که هول او بریزاند | نور از مه و زافتاب رخشانی | |
وز چرخ ستارگان فرو ریزند | چون برگرزان به باد آبانی | |
وز هول درآید از بیابانها | نخچیر رمندهی بیابانی | |
عریان همه خلق و ز بسی سختی | کس را نبود خبر ز عریانی | |
چون پشم زده شده که و، مردم | همچون ملخان ز بس پریشانی | |
آنگه ز میان خلق برخیزد | خویشی و برادری و خسرانی | |
پوشیده نماند آن زمان کاری | کان را تو همی کنون بپوشانی | |
آن روز به عذر گفت نتوانی | «میخورد فلان و من سپندانی» | |
وانجا نرود تو را چنین کاری | کامروز در این جهان همی رانی | |
بربایی ازان بدین براندازی | گرگی به مثل ز نابسامانی | |
زید از تو لباچهای نمییابد | تا پیرهنی ز عمرو نستانی | |
گرگی تو نه میر خراسان را | سلطان نبود چنین، تو شیطانی | |
دیو است سپاه تو یکی لیکن | تا ظن نبری که تو سلیمانی | |
امروز همی به مطربان بخشی | شرب شطوی و شعر گرگانی | |
وز دست چو سنگ تو نمییابد | مذن به مثل یکی گریبانی | |
فردا بروی تهی و بگذاری | اینجا همه مال و ملک و دهقانی | |
ای گشته تو را دل و جگر بریان | بر آتش آرزو چو بورانی | |
لعنت چه کنی بخیره بر دیوان؟ | کز فعل تو نیز همچو ایشانی | |
در قصد و نیت همه بدی داری | لیکن چه کنی که سخت خلقانی؟ | |
نان از دگری چگونه بربایی | گر تو به مثل به نان گروگانی؟ | |
از بد نیتی و ناتوانایی | پر مشغله و تهی چو پنگانی | |
وز حیلت و مکر زی خردمندان | مر زوبعه را دلیل و برهانی | |
با تو نکند کنون کسی احسان | زیرا که نه اهل بر و احسانی | |
لیکن فردا به خوردن غسلین | مر مالک را بزرگ مهمانی | |
درمان تو آن بود که برگردی | زین راه وگرنه سخت درمانی | |
حجت به نصیحت مسلمانی | گفتت سخنی درست و تابانی | |
ای حجت، علم و حکمت لقمان | بگزار به لفظ خوب حسانی | |
دلتنگ مشو بدانکه در یمگان | ماندی تنها وگشته زندانی | |
از خانه عمر براند سلمان را | امروز بدین زمین تو سلمانی |