منوچهری (قصاید و قطعات)/الا یا خیمگی! خیمه فروهل
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | منوچهری (قصاید و قطعات) (الا یا خیمگی! خیمه فروهل) از منوچهری |
' |
الا یا خیمگی! خیمه فروهل | که پیشاهنگ بیرون شد ز منزل | |
تبیره زن بزد طبل نخستین | شتربانان همیبندند محمل | |
نماز شام نزدیکست و امشب | مه و خورشید را بینم مقابل | |
ولیکن ماه دارد قصد بالا | فروشد آفتاب از کوه بابل | |
چنان دو کفهی زرین ترازو | که این کفه شود زان کفه مایل | |
ندانستم من ای سیمین صنوبر | که گردد روز چونین زود زایل | |
من و تو غافلیم و ماه و خورشید | براین گردون گردان نیست غافل | |
نگارین منا برگرد و مگری | که کار عاشقان را نیست حاصل | |
زمانه حامل هجرست و لابد | نهد یک روز بار خویش حامل | |
نگار من، چو حال من چنین دید | ببارید از مژه باران وابل | |
تو گویی پلپل سوده به کف داشت | پراکند از کف اندر دیده پلپل | |
بیامد اوفتان خیزان بر من | چنان مرغی که باشد نیم بسمل | |
دو ساعد را حمایل کرد برمن | فرو آویخت از من چون حمایل | |
مرا گفت: ای ستمکاره به جایم! | به کام حاسدم کردی و عاذل | |
چه دانم من که بازآیی تو یا نه | بدانگاهی که باز آید قوافل | |
ترا کامل همیدیدم به هر کار | ولیکن نیستی در عشق کامل | |
حکیمان زمانه راست گفتند | که جاهل گردد اندرعشق، عاقل | |
نگار خویش را گفتم: نگارا! | نیم من در فنون عشق جاهل | |
ولیکن اوستادان مجرب | چنین گفتند در کتب اوایل | |
که عاشق قدر وصل آنگاه داند | که عاجز گردد از هجران عاجل | |
بدین زودی ندانستم که ما را | سفر باشد به عاجل یا به آجل | |
ولیکن اتفاق آسمانی | کند تدبیرهای مرد باطل | |
غریب از ماه والاتر نباشد | که روز و شب همیبرد منازل | |
چو برگشت از من آن معشوق ممشوق | نهادم صابری را سنگ بر دل | |
نگه کردم به گرد کاروانگاه | به جای خیمه و جای رواحل | |
نه وحشی دیدم آنجا و نه انسی | نه راکب دیدم آنجا و نه راجل | |
نجیب خویش را دیدم به یکسو | چو دیوی دست و پا اندر سلاسل | |
گشادم هر دو زانو بندش از دست | چو مرغی کش گشایند از حبایل | |
برآوردم زمامش تا بناگوش | فروهشتم هویدش تا به کاهل | |
نشستم از برش چون عرش بلقیس | بجست او چون یکی عفریت هایل | |
همیراندم نجیب خویش چون باد | همیگفتم که اللهم سهل | |
چو مساحی که پیماید زمین را | بپیمودم به پای او مراحل | |
همیرفتم شتابان در بیابان | همیکردم به یک منزل، دو منزل | |
بیابانی چنان سخت و چنان سرد | کزو خارج نباشد هیچ داخل | |
ز بادش خون همیبفسرد در تن | که بادش داشت طبع زهر قاتل | |
ز یخ گشته شمرها همچو سیمین | طبقها بر سر زرین مراجل | |
سواد شب به وقت صبح بر من | همیگشت از بیاض برف مشکل | |
همیبگداخت برف اندر بیابان | تو گفتی باشدش بیماری سل | |
بکردار سریشمهای ماهی | همیبرخاست از شخسارها گل | |
چوپاسی از شب دیرنده بگذشت | برآمد شعریان از کوه موصل | |
بنات النعش کرد آهنگ بالا | بکردار کمر شمشیر هرقل | |
رسیدم من فراز کاروان تنگ | چو کشتی کو رسد نزدیک ساحل | |
به گوش من رسید آواز خلخال | چو آواز جلاجل از جلاجل | |
جرس دستان گوناگون همیزد | بسان عندلیبی از عنادل | |
عماری از بر ترکی تو گفتی | که طاوسیست بر پشت حواصل | |
جرس مانندهی دو ترگ زرین | معلق هر دو تا زانوی بازل | |
ز نوک نیزههای نیزهداران | شده وادی چو اطراف سنابل | |
چو دیدم رفتن آن بیسراکان | بدان کشی روان زیر محامل | |
نجیب خویش را گفتم سبکتر | الا یا دستگیر مرد فاضل | |
بچر! کت عنبرین بادا چراگاه | بچم! کت آهنین بادا مفاصل | |
بیابان در نورد و کوه بگذار | منازلها بکوب و راه بگسل | |
فرود آور به درگاه وزیرم | فرود آوردن اعشی به باهل | |
به عالی درگه دستور، کو راست | معالی از اعالی وز اسافل | |
وزیری چون یکی والا فرشته | چه در دیوان، چه در صدر محافل | |
وزیران دگر بودند زین پیش | همه دیوان به دیوان رسایل | |
حدیث او معانی در معانی | رسوم او فضایل در فضایل | |
همینازد به عدل شاه مسعود | چو پیغمبر به نوشروان عادل | |
درآید پیش او بدره چو قارون | درآید پیش او سائل چو عایل | |
شود از پیش او سائل چو بدره | رود از پیش او بدره چو سائل | |
بلرزند از نهیب او نهنگان | بلرزد کوه سنگین از زلازل | |
الا یا آفتاب جاودان تاب | اساس ملکت و شمع قبایل | |
تویی ظل خدا و نور خالص | به گیتی کس شنیدهست این شمایل | |
یکی ظلی که هم ظلست و هم نور | یکی نوری که هم نورست و هم ظل | |
گهر داری، هنر داری به هرکار | بزرگی را چنین باشد دلایل | |
تویی وهاب مال و جز تو واهب | تویی فعال جود و جز تو فاعل | |
یکی شعر تو شاعرتر ز حسان | یکی لفظ تو کاملتر ز کامل | |
خداوندا من اینجا آمدستم | به امید تو و امید مفضل | |
افاضل نزد تو یازند هموار | که زی فاضل بود قصد افاضل | |
گرم مرزوق گردانی به خدمت | همان گویم که اعشی گفت و دعبل | |
و گر از خدمتت محروم ماندم | بسوزم کلک و بشکافم انامل | |
الا تا بانگ دراجست و قمری | الا تا نام سیمرغست و طغرل | |
تنت پاینده باد و چشم روشن | دلت پاکیزه باد و بخت مقبل | |
دهاد ایزد مرا در نظم شعرت | دل بشار و طبع ابن مقبل |