ملک الشعرا بهار (قصاید)/بگریست ابر تیره به دشت اندر
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | ملک الشعرا بهار (قصاید) (بگریست ابر تیره به دشت اندر) از ملک الشعرا بهار |
' |
بگریست ابر تیره به دشت اندر | وز کوه خاست خندهی کبک نر | |
خورشید زرد چون کله دارا | ابر سیه چو رایت اسکندر | |
بر فرق یاسمین، کله خاقان | بر دوش نارون، سلب قیصر | |
قمری به کام کرده یکی بربط | بلبل به نای برده یکی مزمر | |
نسرین به سر ببسته ز نو دستار | لاله به کف نهاده ز نو ساغر | |
نوروز فر خجسته فراز آمد | در موکبش بهار خوش دلبر | |
آن یک طراز مجلس و کاخ بزم | این یک طراز گلشن و دشت و در | |
آن بزم را طرازد چون کشمیر | این باغ را بسازد چون کشمر | |
هر بامداد، باد برآید نرم | وز روی گل به لطف کشد معجر | |
خوی کرده گل ز شرم همی خندد | چون خوبرو عروس بر شوهر | |
بر خار بن بخندد و سیصد گل | چون آفتاب سر زند از خاور | |
مانند کودکان که فرو خندند | آنگه کشان پذیره شود مادر | |
قارون هر آنچه کرد نهان در خاک | اکنون همی ز خاک برآرد سر | |
زمرد همی برآید از هامون | لل همی بغلتد در فرغر | |
پاسی ز شب چو درگذرد گردد | باغ از شکوفه چون فلک از اختر | |
برف از ستیغ کوه فرو غلتد | هر صبح کفتاب کشد خنجر |