ملک الشعرا بهار (قصاید)/بدرود گفت فر جوانی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | ملک الشعرا بهار (قصاید) (بدرود گفت فر جوانی) از ملک الشعرا بهار |
' |
بدرود گفت فر جوانی | سستی گرفت چیرهزبانی | |
شد نرم همچو شاخهی سوسن | آن کلک همچو تیغ یمانی | |
شد خاکسار دست حوادث | آن آبدار گوهر کانی | |
شد آن عذار دلکش پژمان | گشت آن غرور و نخوت فانی | |
تیر غم نشست به پهلو | چندان که پشت گشت کمانی | |
شد هفت سال تا ز خراسان | دورم فکند چرخ کیانی | |
اکنون گرم ز خانه بپرسند | نارم درست داد نشانی | |
شهر ری آشیانهی بوم است | بوم اندر آن به مرثیهخوانی | |
هر بامداد خانه شود پر | ز انبوه دوستان زبانی | |
غیبت کنند و قصه سرایند | در شنعت فلان و فلانی | |
آن روز راحتم که گریزم | از چنگ آن گروه، نهانی | |
گویی پی شکست بزرگان | با دهر کردهاند تبانی | |
یا رب! دلم شکست در این شهر | حال دل شکسته تو دانی | |
من نیستم فراخور این جای | کاین جای دزدی است و عوانی | |
دزدند، دزد منعم و درویش | پستاند، پست عالی و دانی | |
سیراب باد خاک خراسان | و ایمن ز حادثات زمانی | |
در نعمتش مباد کرانه | در مردمش مباد گرانی | |
آن بنگه شهامت و مردی | آن مرکز امیری و خانی | |
آن مفتخر به تاج سپاری | آن مشتهر به شاه نشانی | |
آن کوهسار دلکش و احشام | وآن دلنشین سرود شبانی | |
و آن شاعران نیکوگفتار | الفاظ نیک و نیک معانی |