مسعود سعد سلمان (قصاید)/اوصاف جهان سخت نیک دانم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | مسعود سعد سلمان (قصاید) (اوصاف جهان سخت نیک دانم) از مسعود سعد سلمان |
' |
اوصاف جهان سخت نیک دانم | از بیم بلا گفت کی توانم | |
نه آن چه بدانم همی بگویم | نه آن چه بگویم همی بدانم | |
کز تن به قضا بستهی سپهرم | وز دل به بلا خستهی جهانم | |
از خواری ویحک چرا زمینم | ار من به بلندی بر آسمانم | |
بر جایم و هر جایگه رسیده | گویی ز دل بخردان گمانم | |
از واقعهی جور هفت گردون | پنداری در حرب هفتخوانم | |
دایم ز دم سرد و آتش دل | چون کورهی تفته بود دهانم | |
بفسرد همه خون دل ز اندوه | بگداخت همه مغز استخوانم | |
نشگفت که چون فاخته بنالم | زیرا که در این تنگ آشیانم | |
از بس که ز چشم آب و خون ببارم | پیوسته من این بیت را بخوانم: | |
پیراهنم از خون و آب دیده | چون توز گمان کشت و من کمانم | |
چون تافتهی پرنیانم ایراک | بیچارهتر از نقش پرنیانم | |
در و گهر طبع و خاطر من | کمتر نشود ز آن که بحر و کانم | |
هرگونه چرا داستان طرازم | کامروز به هرگونه داستانم | |
بختم چو بخواهد خرید از غم | این چرخ بها میکند گرانم | |
زین پیش تنم قوتی گرفتی | چون با دل و جان گفتمی جوانم | |
امروز هوازی به راه پیری | همچون ره از پیش کاروانم | |
بر عمر همی جاه و سود جستم | امروز من از عمر بر زیانم | |
بس باک ندارم همی ز محنت | مغبون من از این عمر رایگانم | |
در دوستی من عجب بمانی | در چرخ همی من عجب بمانم | |
دانی که به باطل چگونه بندم | دانی که به حق من چه مهربانم | |
گفتی که همانی که دیده بودم | یک بهره به بوده همی نمانم | |
آنم به ثبات و وفا که دیدی | وز چهره و قامت همی جز آنم | |
پیچان و نوان و نحیف و زردم | گویی به مثل شاخ خیزرانم | |
از عجز چو بیجان فکنده شخصم | وز ضعف چو بیشخص گشته جانم | |
خفتن همه بر خاک و از ضعیفی | بر خاک نگیرد همی نشانم | |
هست این همه محنت که شرح دادم | با این همه پیوسته ناتوانم | |
هرچند که پژمردهام ز محنت | در عهد یکی تازه بوستانم | |
بالله که نه رنجورم و نه غمگین | بس خرمم و نیک شادمانم | |
با مفخر آزادگان به خوانم | با رتبت آزادگان بیانم | |
در معرکهی روزگار دونم | با هرچه همی آورد توانم | |
مانده خرد پردل از رکابم | رنجه هنر سرکش از عنانم | |
برقم که کشیده یکی حسامم | دودم که زدوده یکی سنانم | |
و آن گه که مرا زخم کرد باید | شمشیر کشیده بود زبانم | |
پیداست هنرهای من به گیتی | گر چندین از دیدهها نهانم | |
گیرم که من از کار بازماندم | امروز در این حبس امتحانم | |
والله که ز جور فلک نترسم | کز عدل شهنشاه در امانم | |
در حبس آرایش نخیزد از من | بر تابه بمانده است نیز نانم | |
ور هیچ بخواهد خدای روزی | از بخت چه انصافها ستانم | |
اندر دم دولت زمین بدرم | گر مرگ نگیرد همی روانم | |
بر سیم به خامه گهر ببارم | در سنگ به پولاد خون برانم | |
فردا به حقیقت بهار گونم | امروز به گونه اگر خزانم | |
این بار به لوهور چون درآیم | گر بگذرم از راوه قرطبانم | |
اندوه تو هم پیش چشم دارم | گر من چه در اندوه بیکرانم | |
ارجو که چو دیدار تو بینم | بر روی تو زین گوهران فشانم | |
ترسم که تلاقی بود از آن پس | کز رنج و عنا کم شود توانم | |
تو مشک به کافور برفشانی | من عاج به شمشاد برنشانم | |
دانم سخن من عزیزداری | داری سخن من عزیز دانم | |
دانی تو که چه مایه رنج بینم | تا نظمی و نثری به تو رسانم |