مثنوی معنوی/یکی پرسید از عالمی عارفی کی اگر در نماز کسی بگرید

'

دفتر پنجم مثنوی (یکی پرسید از عالمی عارفی کی اگر در نماز کسی بگرید به آواز و آه کند و نوحه کند نمازش باطل شود جواب گفت کی نام آن آب دیده است تا آن گرینده چه دیده است اگر شوق خدا دیده است و می‌گرید یا پشیمانی گناهی نمازش تباه نشود بلک کمال گیرد کی لا صلوة الا بحضور القلب و اگر او رنجوری تن یا فراق فرزند دیده است نمازش تباه شود کی اصل نماز ترک تن است و ترک فرزند ابراهیم‌وار کی فرزند را قربان می‌کرد از بهر تکمیل نماز و تن را به آتش نمرود می‌سپرد و امر آمد مصطفی را علیه‌السلام بدین خصال کی فاتبع ملة ابراهیم لقد کانت لکم اسوة حسنة فی‌ابراهیم) از مولوی

'

آن یکی پرسید از مفتی به راز		گر کسی گرید به نوحه در نماز
آن نماز او عجب باطل شود		یا نمازش جایز و کامل بود
گفت آب دیده نامش بهر چیست		بنگری تا که چه دید او و گریست
آب دیده تا چه دید او از نهان		تا بدان شد او ز چشمه‌ی خود روان
آن جهان گر دیده است آن پر نیاز		رونقی یابد ز نوحه آن نماز
ور ز رنج تن بد آن گریه و ز سوک		ریسمان بسکست و هم بشکست دوک