مثنوی معنوی/مژده بردن خرگوش سوی نخچیران کی شیر در چاه فتاد
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر اول مثنوی (مژده بردن خرگوش سوی نخچیران کی شیر در چاه فتاد) از مولوی |
' |
چونک خرگوش از رهایی شاد گشت | سوی نخچیران دوان شد تا به دشت | |
شیر را چون دید در چه کشته زار | چرخ میزد شادمان تا مرغزار | |
دست میزد چون رهید از دست مرگ | سبز و رقصان در هوا چون شاخ و برگ | |
شاخ و برگ از حبس خاک آزاد شد | سر برآورد و حریف باد شد | |
برگها چون شاخ را بکشافتند | تا به بالای درخت اشتافتند | |
با زبان شطاه شکر خدا | میسراید هر بر و برگی جدا | |
که بپرورد اصل ما را ذوالعطا | تا درخت استغلظ آمد و استوی | |
جانهای بسته اندر آب و گل | چون رهند از آب و گلها شاددل | |
در هوای عشق حق رقصان شوند | همچو قرص بدر بینقصان شوند | |
چشمان در رقص و جانها خود مپرس | وانک گرد جان از آنها خود مپرس | |
شیر را خرگوش در زندان نشاند | ننگ شیری کو ز خرگوشی بماند | |
درچنان ننگی و آنگه این عجب | فخر دین خواهد که گویندش لقب | |
ای تو شیری در تک این چاه فرد | نقش چون خرگوش خونتریخت و خورد | |
نفس خرگوشت به صحرا در چرا | تو بقعر این چه چون و چرا | |
سوی نخچیران دوید آن شیرگیر | کابشروا یا قوم اذ جاء البشیر | |
مژده مژده ای گروه عیشساز | کان سگ دوزخ به دوزخ رفت باز | |
مژده مژده کان عدو جانها | کند قهر خالقش دندانها | |
آنک از پنجه بسی سرها بکوفت | همچو خس جاروب مرگش هم بروفت |