مثنوی معنوی/مستجاب شدن دعای پادشاه در خلاص پسرش از جادوی کابلی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر چهارم مثنوی (مستجاب شدن دعای پادشاه در خلاص پسرش از جادوی کابلی) از مولوی |
' |
او شنیده بود از دور این خبر | که اسیر پیرزن گشت آن پسر | |
کان عجوزه بود اندر جادوی | بینظیر و آمن از مثل و دوی | |
دست بر بالای دستست ای فتی | در فن و در زور تا ذات خدا | |
منتهای دستها دست خداست | بحر بیشک منتهای سیلهاست | |
هم ازو گیرند مایه ابرها | هم بدو باشد نهایت سیل را | |
گفت شاهش کین پسر از دست رفت | گفت اینک آمدم درمان زفت | |
نیست همتا زال را زین ساحران | جز من داهی رسیده زان کران | |
چون کف موسی به امر کردگار | نک برآرم من ز سحر او دمار | |
که مرا این علم آمد زان طرف | نه ز شاگردی سحر مستخف | |
آمدم تا بر گشایم سحر او | تا نماند شاهزاده زردرو | |
سوی گورستان برو وقت سحور | پهلوی دیوار هست اسپید گور | |
سوی قبله باز کاو آنجای را | تا ببینی قدرت و صنع خدا | |
بس درازست این حکایت تو ملول | زبده را گویم رها کردم فضول | |
آن گرههای گران را بر گشاد | پس ز محنت پور شه را راه داد | |
آن پسر با خویش آمد شد دوان | سوی تخت شاه با صد امتحان | |
سجده کرد و بر زمین میزد ذقن | در بغل کرده پسر تیغ و کفن | |
شاه آیین بست و اهل شهر شاد | وآن عروس ناامید بیمراد | |
عالم از سر زنده گشت و پر فروز | ای عجب آن روز روز امروز روز | |
یک عروسی کرد شاه او را چنان | که جلاب قند بد پیش سگان | |
جادوی کمپیر از غصه بمرد | روی و خوی زشت فا مالک سپرد | |
شاهزاده در تعجب مانده بود | کز من او عقل و نظر چون در ربود | |
نو عروسی دید همچون ماه حسن | که همی زد بر ملیحان راه حسن | |
گشت بیهوش و برو اندر فتاد | تا سه روز از جسم وی گم شد فاد | |
سه شبان روز او ز خود بیهوش گشت | تا که خلق از غشی او پر جوش گشت | |
از گلاب و از علاج آمد به خود | اندک اندک فهم گشتش نیک و بد | |
بعد سالی گفت شاهش در سخن | کای پسر یاد آر از آن یار کهن | |
یاد آور زان ضجیع و زان فراش | تا بدین حد بیوفا و مر مباش | |
گفت رو من یافتم دار السرور | وا رهیدم از چه دار الغرور | |
همچنان باشد چو ممن راه یافت | سوی نور حق ز ظلمت روی تافت |