مثنوی معنوی/قول رسول صلی الله علیه و سلم انی لاجد نفس الرحمن من قبل الیمن
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر چهارم مثنوی (قول رسول صلی الله علیه و سلم انی لاجد نفس الرحمن من قبل الیمن) از مولوی |
' |
گفت زین سو بوی یاری میرسد | کاندرین ده شهریاری میرسد | |
بعد چندین سال میزاید شهی | میزند بر آسمانها خرگهی | |
رویش از گلزار حق گلگون بود | از من او اندر مقام افزون بود | |
چیست نامش گفت نامش بوالحسن | حلیهاش وا گفت ز ابرو و ذقن | |
قد او و رنگ او و شکل او | یک به یک واگفت از گیسو و رو | |
حلیههای روح او را هم نمود | از صفات و از طریقه و جا و بود | |
حلیهی تن همچو تن عاریتیست | دل بر آن کم نه که آن یک ساعتیست | |
حلیهی روح طبیعی هم فناست | حلیهی آن جان طلب کان بر سماست | |
جسم او همچون چراغی بر زمین | نور او بالای سقف هفتمین | |
آن شعاع آفتاب اندر وثاق | قرص او اندر چهارم چارطاق | |
نقش گل در زیربینی بهر لاغ | بوی گل بر سقف و ایوان دماغ | |
مرد خفته در عدن دیده فرق | عکس آن بر جسم افتاده عرق | |
پیرهن در مصر رهن یک حریص | پر شده کنعان ز بوی آن قمیص | |
بر نبشتند آن زمان تاریخ را | از کباب آراستند آن سیخ را | |
چون رسید آن وقت و آن تاریخ راست | زاده شد آن شاه و نرد ملک باخت | |
از پس آن سالها آمد پدید | بوالحسن بعد وفات بایزید | |
جملهی خوهای او ز امساک وجود | آنچنان آمد که آن شه گفته بود | |
لوح محفوظ است او را پیشوا | از چه محفوظست محفوظ از خطا | |
نه نجومست و نه رملست و نه خواب | وحی حق والله اعلم بالصواب | |
از پی روپوش عامه در بیان | وحی دل گویند آن را صوفیان | |
وحی دل گیرش که منظرگاه اوست | چون خطا باشد چو دل آگاه اوست | |
ممنا ینظر به نور الله شدی | از خطا و سهو آمن آمدی |