مثنوی معنوی/در بیان آنک تن روح را چون لباسی است و این دست آستین دست روحست واین پای موزه‌ی پای روحست

'

دفتر سوم مثنوی (در بیان آنک تن روح را چون لباسی است و این دست آستین دست روحست واین پای موزه‌ی پای روحست) از مولوی

'

تا بدانی که تن آمد چون لباس		رو بجو لابس لباسی را ملیس
روح را توحید الله خوشترست		غیر ظاهر دست و پای دیگرست
دست و پا در خواب بینی و ایتلاف		آن حقیقت دان مدانش از گزاف
آن توی که بی بدن داری بدن		پس مترس از جسم و جان بیرون شدن