مثنوی معنوی/بیان آنک حق تعالی هرچه داد و آفرید
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر سوم مثنوی (بیان آنک حق تعالی هرچه داد و آفرید از سماوات و ارضین و اعیان و اعراض همه باستدعاء حاجت آفرید خود را محتاج چیزی باید کردن تا بدهد کی امن یجیب المضطر اذا دعاه اضطرار گواه استحقاقست) از مولوی |
' |
آن نیاز مریمی بودست و درد | که چنان طفلی سخن آغاز کرد | |
جزو او بی او برای او بگفت | جزو جزوت گفت دارد در نهفت | |
دست و پا شاهد شوندت ای رهی | منکری را چند دست و پا نهی | |
ور نباشی مستحق شرح و گفت | ناطقهی ناطق ترا دید و بخفت | |
هر چه رویید از پی محتاج رست | تا بیابد طالبی چیزی که جست | |
حق تعالی گر سماوات آفرید | از برای دفع حاجات آفرید | |
هر کجا دردی دوا آنجا رود | هر کجا فقری نوا آنجا رود | |
هر کجا مشکل جواب آنجا رود | هر کجا کشتیست آب آنجا رود | |
آب کم جو تشنگی آور بدست | تا بجوشد آب از بالا و پست | |
تا نزاید طفلک نازک گلو | کی روان گردد ز پستان شیر او | |
رو بدین بالا و پستیها بدو | تا شوی تشنه و حرارت را گرو | |
بعد از آن بانگ زنبور هوا | بانگ آب جو بنوشی ای کیا | |
حاجت تو کم نباشد از حشیش | آب را گیری سوی او میکشیش | |
گوش گیری آب را تو میکشی | سوی زرع خشک تا یابد خوشی | |
زرع جان را کش جواهر مضمرست | ابر رحمت پر ز آب کوثرست | |
تا سقاهم ربهم آید خطاب | تشنه باش الله اعلم بالصواب |