مثنوی معنوی/بقیهی نوشتن آن غلام رقعه به طلب اجری
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر چهارم مثنوی (بقیهی نوشتن آن غلام رقعه به طلب اجری) از مولوی |
' |
رفت پیش از نامه پیش مطبخی | کای بخیل از مطبخ شاه سخی | |
دور ازو وز همت او کین قدر | از جریام آیدش اندر نظر | |
گفت بهر مصلحت فرموده است | نه برای بخل و نه تنگی دست | |
گفت دهلیزیست والله این سخن | پیش شه خاکست هم زر کهن | |
مطبخی ده گونه حجت بر فراشت | او همه رد کرد از حرصی که داشت | |
چون جری کم آمدش در وقت چاشت | زد بسی تشنیع او سودی نداشت | |
گفت قاصد میکنید اینها شما | گفت نه که بنده فرمانیم ما | |
این مگیر از فرع این از اصل گیر | بر کمان کم زن که از بازوست تیر | |
ما رمیت اذ رمیت ابتلاست | بر نبی کم نه گنه کان از خداست | |
آب از سر تیره است ای خیرهخشم | پیشتر بنگر یکی بگشای چشم | |
شد ز خشم و غم درون بقعهای | سوی شه بنوشت خشمین رقعهای | |
اندر آن رقعه ثنای شاه گفت | گوهر جود و سخای شاه سفت | |
کای ز بحر و ابر افزون کف تو | در قضای حاجت حاجاتجو | |
زانک ابر آنچ دهد گریان دهد | کف تو خندان پیاپی خوان نهد | |
ظاهر رقعه اگر چه مدح بود | بوی خشم از مدح اثرها مینمود | |
زان همه کار تو بینورست و زشت | که تو دوری دور از نور سرشت | |
رونق کار خسان کاسد شود | همچو میوهی تازه زو فاسد شود | |
رونق دنیا برآرد زو کساد | زانک هست از عالم کون و فساد | |
خوش نگردد از مدیحی سینهها | چونک در مداح باشد کینهها | |
ای دل از کین و کراهت پاک شو | وانگهان الحمد خوان چالاک شو | |
بر زبان الحمد و اکراه درون | از زبان تلبیس باشد یا فسون | |
وانگهان گفته خدا که ننگرم | من به ظاهر من به باطن ناظرم |