قانون مواد الحاقی به قانون آیین دادرسی مدنی

از مشروطه
نسخهٔ تاریخ ‏۲۷ ژانویهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۱:۳۷ توسط Bellavista (گفتگو | مشارکت‌ها) (ابرابزار)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخه جدیدتر← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

قانون مواد الحاقی به قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۲۹ دی ماه ۱۳۱۹

ماده اول - حکم مقرر در ماده ۵۸ قانون آیین دادرسی مدنی راجع به لزوم داشتن وکیل برای تقدیم دادخواست و دادرسی در دادگاه‌های استان ودیوان کشور تا وقتی که در حوزه‌های قضایی کشور وکلاء مجاز برای وکالت در دادگاه‌های استان و دیوان کشور به عده کافی معین نگردیده و از طرف‌وزارت دادگستری آگهی نشده‌است اجرا نمی‌گردد و طرفهای دعوی می‌توانند شخصاً دادخواست پژوهشی و فرجامی داده و دادرسی بخواهند. دادخواستهای پژوهشی و فرجامی که پس از اجرای قانون آیین دادرسی مدنی داده شده و به استناد ماده ۵۸ قانون مزبور قرار وازدن آنها صادر گردیده یابی‌تکلیف مانده قابل پذیرفتن است.

ماده دوم - الزام پیوست بودن وکالتنامه وکیل که در ماده ۴۹۲ و بند سوم ماده ۵۳۲ ذکر شده هنگامی است که دادخواست را وکیل داده باشد. ماده سوم - در دعاوی که خواسته آن یک هزار ریال یا کمتر است کلیه احکام و قرارهای راجع به متفرعات آن دعاوی مانند خسارت و غیر قابل‌رسیدگی فرجامی نیست. این قانون که مشتمل بر سه ماده‌است در جلسه بیست و نهم دی ماه یک هزار و سیصد و نوزده به تصویب مجلس شورای ملی رسید. رییس مجلس شورای ملی - حسن اسفندیاری