قانون راجع به اجازه‌نامه طبابت
قانون راجع به اجازه‌نامه طبابت مصوب ۲۸ شهریور ماه ۱۳۰۶ شمسی
ماده اول - اطبایی که تاکنون موفق به أخذ اجازه‌نامه رسمی نشده‌اند چنان چه مدلل دارند مدت ده سال متوالی مشغول طبابت بوده‌اند می‌توانند درمجلس امتحانی که در وزارت معارف و مراکز عمده ایالات و ولایات (با عضویت اطباء دیپلمه و اطباء مجاز در طب قدیم) تشکیل خواهد شد امتحان‌دهند در صورتی که امتحانات آنها مورد قبول واقع شود اجازه‌نامه طبابت به آنها داده خواهد شد و فقط در حدودی که به آنها اجازه داده شده‌است حق‌طبابت دارند.
ماده دوم - اطبایی که از این به بعد بر طبق این قانون اجازه طبابت می‌گیرند و دیپلم از مدارس طب دولتی داخله و خارجه ندارند حق استعمال کلمه(دکتر) نخواهند داشت.
ماده سوم - وزیر معارف مأمور اجرای این قانون است.
این قانون که مشتمل بر سه ماده‌است در جلسه بیست و هشتم شهریور ماه یک هزار و سیصد و شش شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رییس مجلس شورای ملی - حسین پیرنیا
- پاورقی: به موجب قانون مصوب ۲ آذر ماه ۱۳۰۶ شمسی ماده الحاقیه به قانون فوق
علاوه و الحاق شده‌است و بعداً به موجب قانون ۲۵ اسفندماه ۱۳۰۸ این قانون از تاریخ انقضاء برای مدت سه سال تمدید شده‌است.